aflevering 5

En zo zit Sylvia plotseling achter het stuur. Dat had ze nou van Iris nooit gedacht. Dat die haar zomaar zou laten rijden. Ze is altijd zo zuinig op haar spullen. Bang dat dingen vies worden, of kapot gaan. Nou ja, het is weer eens wat anders. Chris laat haar ook nooit rijden als ze op vakantie gaan. Lange stukken is ze dus helemaal niet gewend, maar nu is het nog maar een half uurtje rijden volgens het navigatiesysteem. Ze kijkt bezorgd naar Iris. Die heeft uiteindelijk toch maar een sultana van haar aangepakt en hem heel langzaam opgeknabbeld. Opgelost in de koffie van het tankstation. En nu is ze in slaap gevallen. Ze werkt ook veel te hard. En maar zo alleen, dat houdt toch geen vrouw vol. Of zou ze onderhand toch…Nee, dan hadden ze dat al lang geweten.

Iris houdt angstvallig haar ogen dicht. De moederlijke blik van Sylvia begint haar behoorlijk te benauwen. Ze bleef ook maar vragen of het wel ging enzo. “Nee!”, wilde ze schreeuwen. Het gaat helemaal niet. Ik ga de liefde van mijn leven verliezen en ik kan het met niemand delen. Ze had gehoopt dat ze dit weekend wat afstand zou kunnen nemen, maar in plaats daarvan denkt ze aan niets anders meer. Ze is boos, zo boos! Op hem, omdat hij er tussenuit knijpt. Op zijn vrouw, omdat zij tot het einde toe bij hem is. Op zijn kinderen, omdat iedereen met hen mee zal leven. En op zichzelf. Vooral op zichzelf, omdat zij het zo ver heeft laten komen. Ze heeft nooit het plan gehad verliefd te worden op een getrouwde man. Nooit. Ze veroordeelde die “andere vrouwen” net zo hard als haar vriendinnen het nu ook nog doen. Maar het gebeurde gewoon. En het ging niet over. En hij kon niet kiezen en zij kon de knoop niet doorhakken. En nu zit ze in deze kloterige kutsituatie. Het is voorbij en het was niet aan haar om dat te beslissen. Een traan glijdt geluidloos langs haar wang naar beneden en blijft aan haar kin bungelen. Snel veegt ze hem weg, voordat Sylvia hem kan zien.

Karin staat in een schemerige ruimte met allemaal kille, metalen apparaten. “Komt u maar, hoor. Nog even een stapje naar voren.” De verpleegkundige lacht vriendelijk naar haar. “Als u dan hier uw linkerborst oplegt. Ja, een beetje draaien, zodat uw buik niet in de weg zit. En dan bij dit handvat vasthouden.” Karin wringt zich in allerlei bochten. Ze is blij dat ze nog geen tachtig is. Hoe doen die mensen dat in godsnaam? “Ja, dan komt dit naar beneden. Het zal een beetje knellen, maar dat duurt maar heel even.” Karin bestudeert de handelingen van de verpleegkundige eens goed. Best interessant werk. En een heel precies karweitje. Haar borst wordt gemodelleerd alsof het een homp klei is. Of nee, eerder een stuk biefstuk dat gefotografeerd wordt voor een kookblad. Belichting goed? Niet teveel vetranden? Kleur? Nou, dat kan achteraf nog worden bijgewerkt. De blonde vrouw van, wat zou ze zijn? 53?, knikt. Ja, zo is het goed. Ze stapt naar achteren en drukt op een knop. Na een schelle piep schiet de druk van Karin’s borst. Ze zucht. Dat viel erg mee. Dan zal de uitslag vast ook wel meevallen. Een spiraaltje laten zetten is tig keer erger, dat weet Karin wel. Nu de andere borst nog. Voor het vergelijk. Even later zit ze alweer in de wachtkamer haar agenda bij te werken. En zichzelf te verbazen over de serene rust die over haar komt. Ze voelt zich in ieder geval nog geen patiënt, meer een soort deelnemer aan een of ander informatief populair wetenschappelijk programma. Het is toch een wonder dat dit tegenwoordig allemaal kan. “Mevrouw Schuttemaker, wilt u nog even komen? De dokter wil nog even een echo maken.” Karin schrikt. Zou er dan toch iets zijn?

Aflevering 4

Karin drukt op de bel bij de balie van radiologie. Ze blijft het een merkwaardige naam vinden: radiologie. Vroeger dacht ze dat het iets met radio’s te maken had. De geschiedenis van de radio, of de techniek van radiogolven. Maar nee, hier is in geen velden of wegen de afleiding van de radio te bekennen. Geen Giel, geen BNR, zelfs geen SkyRadio (thank god!). Daarom zitten er verschillende mensen met hun iPod op in de wachtkamer waar ze naartoe wordt verwezen. Ze knikt naar niemand in het bijzonder en houdt haar tas angstvallig voor haar borsten als ze gaat zitten. Alsof ze ze nog even wil beschermen. Ongewild heeft ze toch even op internet gecheckt hoe dat nu zit met zo’n mammografie. Daar werd ze nu ook weer niet echt vrolijk van. Natuurlijk is er bij haar niets aan de hand. De huisarts vond het eigenlijk al niet echt nodig dat ze naar het ziekenhuis ging. Maar ja, ze is ook zo moe en soms doet het gewoon echt zeer. Ze zucht en pakt dan een Libelle van de stapel.

“Nou, hier is het dan.” Els zegt het heel triomfantelijk, alsof zij het boerderijtje waar ze voor staan eigenhandig heeft opgebouwd. Ze lacht naar Tara en houdt haar hand op voor een high five. Tara knikt tevreden en slaat met volle overtuiging mis, waardoor ze bovenop Els terecht komt. Het is even schrikken, maar dan barsten ze samen in een enorme lachbui uit. Els geeft Tara een spontane knuffel. “Mens, wat ben je toch lekker onhandig. Kom. We gaan de wijnvoorraad inspecteren!” Ze stappen uit. Dit is hun thuis voor een weekend. Een sfeervolle verbouwde boerderij middenin de polder. De huissleutel zit gewoon in het slot. Els kan het niet geloven. “Kom daar bij ons maar eens om.” Ze laat aan Tara de eer om de sleutel omdraaien, tenslotte heeft zij dit meidenweekend geregeld. Samen met Sylvia, weliswaar, maar die zit nog te kniezen bij Iris in de auto. Els kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en glipt alsnog als eerste over de drempel. “Wow! Moet je die open haard zien!” Els loopt enthousiast van kamer naar kamer. “En een sauna voor onszelf! Zullen we gelijk?” Tara loopt nog met de sleutels in haar hand. Wat zal ze doen? Aan de kapstok hangen? In haar jaszak stoppen? Op de bar leggen? Ze twijfelt. Het maakt niet zoveel uit, als ze maar niet meer vergeet waar ze ze gelaten heeft. Ze legt de huissleutels op de bar in de keuken en loopt dan Els achterna.

“Gaat het allemaal wel? Zal ik het even overnemen?” Sylvia kijkt bezorgd naar Iris. Die heeft ze het afgelopen uur in de auto steeds witter zien worden. En ze zegt ook zo weinig. En dat terwijl Sylvia graag wat bij haar zou willen checken. Iris is degene die het minst emotioneel reageert als het om liefdesperikelen gaat. Sylvia heeft het idee dat zij haar wel wat wijze raad zou kunnen geven of juist wat geruststelling. Want natuurlijk verbeeldt zij het zich maar dat Chris een ander heeft. Hij heeft het gewoon druk op zijn werk. En zij is thuis ook niet altijd even gezellig als hij een keer wel mee komt eten. Dan is het ook wel begrijpelijk dat hij niet zo’n moeite doet om om zes uur thuis te zijn. Waarschijnlijk is zij alleen maar jaloers op zijn leven naast zijn gezin. En wordt het gewoon tijd dat ze zelf weer eens wat buiten de deur gaat doen. Maar ja, Iris zegt zo weinig. En om er dan zomaar plompverloren over te beginnen. “Nou, graag, als je dat zou willen doen…” Sylvia schrikt als ze Iris’s gezicht ziet. Zo afgedraaid. Raar hoor, waar zou zij nou zo moe van kunnen zijn? En wat had ze ook alweer aangeboden? Oh, ja, rijden. Shit. “Ja, natuurlijk, houd je het vol tot dat wegrestaurant?”

Aflevering 3

Karin stapt in haar zilveren Audi. Zo gauw ze de auto start gaat de telefoon. Ze steekt nog even haar hand op naar de crèche, alsof Rick dat nog zou kunnen zien. "Ja, ik ben er weer. Ik had je gebeld over die oplevering? Kunnen we er op rekenen dat de modellen op tijd binnen zijn?" Karin voegt haar auto moeiteloos tussen het drukke verkeer. Multitasken is her middle name, zullen we maar zeggen. Want ondertussen checkt ze haar make-up in de spiegel, stelt ze haar route in en zoekt ze naar een snoepje in haar tas. "Nou, daar gaan we dan maar vanuit. Ik zit trouwens zo in bespreking. Mocht er nieuws zijn dan sms je maar even." Karin drukt de telefoon uit. "Over vierhonderd meter rechts aanhouden." Even opletten nu, dit is altijd een lastig punt. Voor je het weet rijdt ze per ongeluk die tunnel weer in. Hoe zat het ook alweer met iedereen? Het is echt al maanden geleden dat ze de meisjes heeft gesproken en eigenlijk heeft ze niet zoveel zin om met ze weg te gaan. Ze heeft teveel aan haar hoofd. Zóveel, dat ze het liefste de weekenden doorwerkt. En dan is ze soms zo moe dat ze elke vraag van Rick al als gejengel hoort. Het is maar goed dat Jacob thuis de boel draaiende houdt. Ze zou het er echt niet bij willen en kunnen hebben. Ze rijdt haar auto de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Ze zwaait haar tas om haar schouder en sluit met een bliebblieb de auto af. Dan loopt ze, kin omhoog, naar de draaideur. Dit is altijd het moeilijkste moment: als ze haar mobieltje uit moet zetten. Haar werk geeft haar het gevoel dat ze onmisbaar is.

“Lekker hè? Een heel weekend zo met elkaar.” Sylvia zucht gelukzalig. Ze rommelt in haar tas en haalt een sultana tevoorschijn. “Jij ook?” Iris schudt haar hoofd. “Ik voel mijn ontbijt nog zitten." Iris's maag rammelt, Sylvia hoort het ook. "Echt niet?", vraagt Sylvia. "Nee", zegt Iris kortaf. Ze kijkt strak naar de weg. Sylvia haalt haar schouders op. Straks misschien. Ze kijkt naar buiten. In de verte hangen donkere wolken. Het is toch te hopen dat ze het droog houden. Samen met Tara heeft ze een heel programma in elkaar gedraaid en dat ziet ze liever niet in het water vallen. “Die blind date van pas, is dat eigenlijk nog wat geworden?” Iris ontspant zich. Ze glimlacht. “Misschien als ik blind was geweest…” Sylvia gaat rechter op zitten voor een smeuïg verhaal. Iris maakt een afwijzend gebaar. “Het was zo'n enge man. Minstens vijftien jaar ouder dan hij had gezegd. Kaal, dik en hij verwachtte ook nog dat ik de rekening zou betalen. Toen waren we snel uitgepraat. Nee, voorlopig heb ik mijn buik vol van die dating sites. En hoe gaat het bij jullie?” Iris kijkt met haar priemende blik Sylvia aan. Die probeert haar aan te blijven kijken, maar wendt na een paar seconden toch haar hoofd af. Sylvia voelt een blos optrekken vanuit haar nek. “Oh, prima. Ook druk.” Iris kijkt haar onderzoekend aan, maar doet er dan, voorlopig, het zwijgen toe.

"Krijg nou wat. Dat is toch de auto van Iris?" Els wijst naar de Ford Ka die ze net inhalen. Tara kijkt en ziet Iris en Sylvia allebei strak voor zich uit kijken. Vroeger konden die twee het zo goed met elkaar vinden. Zij zijn ooit begonnen met het regelen van de meidenweekendjes. Maar vorig jaar was het juist vanwege hen dat het bijna uit de hand liep. Ze zullen wel teveel uit elkaar gegroeid zijn. Sylvia met haar drukke gezin en Iris met... Ja, met wat eigenlijk? Els toetert. Iris en Sylvia schrikken op uit hun overpeinzingen. Iris kijkt eerst geïrriteerd opzij, maar als ze Els en Tara enthousiast ziet zwaaien moet ze lachen en zwaait ze terug. Sylvia lijkt blij met de afleiding en doet net zo enthousiast mee. Els blijft even naast Iris rijden, tot er achter haar een boze toeter klinkt. Dan geeft ze een flinke dot gas. Tara blijft zwaaiend achterom kijken. "Tot zo!". "Nou, dat zag er gezellig uit," flapt Els er uit. Tara knikt. Ze dacht precies hetzelfde. Els haalt een papieren zakje tevoorschijn met Mozart Kügeln erin. "Vorige week gehaald in Wenen. Sjaak moest een presentatie geven en besloot 's morgens op eens dat ik wel mee kon. En toen stonden zijn kinderen 's middags voor een dichte deur." Tara kijkt haar ongelovig aan. "Dat meen je niet. En toen?" Els haalt haar schouders op. "De buurvrouw was thuis dus die heeft ze opgevangen en Sjaak gebeld. Na wat gesteggel konden ze daarna naar hun moeder." Tara's mond valt open. "Ben je niet gelijk teruggekomen dan?” Els kijkt Tara aan. "Hoezo? Het kwam toch allemaal weer op z’n pootjes terecht? Nee, we hadden ’t net zo gezellig samen." Els geeft Tara een ondeugende knipoog. Tara schudt haar hoofd en kijkt stil voor zich uit. Kon zij dat maar. Zoiets direct loslaten. Zij maakt zich nu alweer druk om de kat van de buren.

Aflevering 1

Iris vouwt haar paarse hemdje netjes strak op en stopt hem in haar koffer. Naast het korte spijkerrokje, de zwarte legging en de bruine broek met iets wijd uitlopende pijpen. Ze staat te dubben. Het is wel een heel donker geheel zo. Toch ook nog maar dat bloesje met al die kleurtjes. Anders zeggen ze weer dat ze zo’n somber type is. Wat ze natuurlijk ook is en ook al lang niet meer kan verbergen voor de meisjes. Ze kennen elkaar inmiddels twintig jaar en dan heb je geen geheimen meer. “Maar we doen alsof het niet zo is. We proberen onszelf toch net weer een beetje beter voor te doen dan we zijn. En maken onszelf wijs dat we continu veranderen en daardoor niet meer zo doorzichtig zijn”, denkt ze. Niets van waar natuurlijk en ze doet met een zucht haar koffer dicht. Het past allemaal maar net. Zo’n badjas neemt ook idioot veel ruimte in. En ze weet niet eens of ze wel in de sauna wil. Haar buik zal afsteken tegen die van Sylvia. Die is de laatste maanden weer enorm afgevallen. Iris niet echt. Ze probeert haar schouders er over op te halen. Maar ze is jaloers op de wilskracht van Sylvia. Bitchy denkt ze “Die vijftien kilo jojoot ze er zo weer aan. En dan nog een beetje erbij, net als de vorige keer.”

De bel gaat. In paniek kijkt Tara naar de klok. Ze zijn er nu toch nog niet? Ze moet de ontbijtboel nog opruimen. En ze had zich ook nog zo voorgenomen om die was nog even op te hangen. Kan ze Jeroen toch nog een beetje op gang helpen. Bovendien is ze bang dat hij het vergeet. Net als de vorige keer, toen ze de was bij thuiskomst in de wasmachine aantrof, waar ie het hele weekend schoon en nat in was blijven liggen. Stinken dat het deed! Ze kon op dat moment wel janken. Die mannen, daar kon je toch ook niks aan overlaten. Gelukkig, het is buurman maar. Of zij zijn katten zou willen voeren, want hij gaat een weekend weg. Natuurlijk zegt ze ja. Verbouwereerd staart ze naar de sleutel in haar hand. Hier zal Jeroen niet blij mee zijn.

“Krijgt mama nog een dikke kus?” Rick slaat zijn kleine armpjes stijf om Karin’s nek. “Ik wil niet dat je weggaat, mam!” Ontroerd geeft Karin hem nog een knuffel en maakt hem dan kordaat los. “Over twee nachtjes ben ik er weer. Zul je lief zijn?” Verdrietig knikt Rick. Dan hoort hij zijn naam roepen en draait zich om. Op kleine, mollig beentjes rent hij naar zijn vriendinnetje die van schuimblokken al een hele hut heeft gebouwd. “Jullie boffen. Het wordt een heel zonnig weekend.”, zegt de leidster tegen Karin, “Geniet ervan!” Karin knikt enthousiast. “Dat gaat wel lukken!”

“Mag ik echt niet mee?” Sjaak streelt Els over haar blote taille. Een rilling trekt door haar heen. Ze duwt zijn hand weg. “Dat kietelt. En nee. Dit is een meidenweekend. En nu moet ik echt aankleden, want Tara wacht op mij.” Els staat op en vist een Marlies Dekkers bh van een grote stapel kleren. Ze loopt naar de spiegel en grimast erin. Ze plukt wat aan haar haar. “Denk erom. Jij haalt de jongens van school, hè! Ik schaamde me dood, toen we ze vorige week vergeten waren.” Sjaak rekt zich ongegeneerd uit en krabt in zijn kruis. “Dat ruilen van de weekenden vind ik ook niks. Ik raak ervan in de war.” Els gooit een t-shirt naar hem toe. “Kom er eerst maar eens uit. Lui varken!” Sjaak vangt het shirt en gooit het direct weer terug. “Ik ben een kunstenaar. Ik heb inspiratie nodig. En als mijn muze er dan drie dagen vandoor gaat kan ik net zo goed in bed blijven liggen.” Els trekt een lange felgekleurde trui over haar hoofd en plukt wat aan haar spijkerbroek. “Als je de jongens maar haalt!”

Sylvia hobbelt onrustig door de keuken. “Schiet nou op , jongens. De school begint zo!” Ze geeft haar kinderen de schooltassen aan en geeft ze een snelle zoen. “Tot zondag!” Sylvia loopt naar de trap. “Schat, ik ga afruimen!” Er komt geen reactie. Sylvia loopt de trap op. Ze doet de deur van de werkkamer op een kier en kijkt naar binnen. Chris ligt ontspannen in zijn bureaustoel te telefoneren. Hij ziet haar niet. “Nee, ze is er het hele weekend niet, dus ik kan niet zomaar weg…de kinderen zijn gewoon thuis…” “Schat?”, zegt Sylvia. Chris schiet van schrik rechtop. Hij klikt snel zijn telefoontje weg. Sylvia trekt verwonderd haar wenkbrauwen op. “ Ik wil alleen even zeggen dat er nog pizza’s en een restje macaroni in de vriezer liggen.” Chris knort nors. Hij weet niet waar hij moet kijken. “Wie had je eigenlijk aan de lijn?” vraagt ze onschuldig.

Aflevering 2

"Dat was Bas. Hij vroeg of ik mee ging spinnen vanavond." Chris ontwijkt Sylvia's blik en kijkt naar de telefoon die op zijn bureau ligt. Sylvia haalt diep adem om verder te vragen, maar dan klinkt er een toeter. Ze zucht. Dat zal Iris zijn. Saved by the bell. "Nou, dag schat, tot zondag dan maar." Ze buigt zich voorover en geeft Chris een kus. "Veel plezier! En doe rustig met de rosé, hè?!" Sylvia knikt en loopt naar de deur. Ze draait zich nog een keer om en geeft hem een kus in de lucht. Sylvia trekt de deur achter zich dicht en schudt haar vermoedens van zich af. Ze wil dit weekend gewoon lekker genieten. Wat haar man doet, moet hij zelf maar even weten. Dan bedenkt ze zich en doet de deur weer open. Chris zit nogal verkrampt in zijn stoel. Blijkbaar echt te wachten totdat ze vertrokken is. Sylvia lacht smalend. "Je kunt ook altijd nog mijn moeder vragen om op te passen. Vindt ze helemaal niet erg. Doeg." Ietwat verbouwereerd blijft Chris achter. 

Iris drukt nogmaals op de bel. Hè, waar blijft ze nou? Ze kijkt door het keukenraam naar binnen. Dan hoort ze iemand de trap afdenderen. Sylvia gooit de deur open. "Ik pak mijn tassen, momentje." Sylvia loopt de huiskamer binnen en roept ondertussen naar Iris. "Heb jij het adres?" Iris knikt "Staat in mijn Tomtom. Zou ik nog even mogen plassen?" Sylvia komt weer teruglopen. "Natuurlijk, ga je gang. Is de auto open? Dan zet ik vast mijn spullen erin." Iris geeft Sylvia de autosleutel en duikt de w.c. in. Daar hangt een grote foto van Sylvia, Chris en hun twee zonen, Joppe en Alex. De foto is alweer een paar jaar oud. Joppe is nog maar een kleuter en Alex net baby-af. Ze zien er zo gelukkig uit met zijn vieren. Sylvia moest eens weten. Iris veegt af en trekt door. Ze botst bijna tegen Sylvia op als ze de deur opendoet. Iris deinst een beetje terug. Als ze ergens niet tegen kan is het tegen mensen die haar te dichtbij naderen. Soms lijkt het wel of dat alleen maar erger wordt. Of misschien neemt ze zelf onderhand teveel ruimte in. Ze heeft regelmatig angst om in deuropeningen te blijven steken. "Rijdt er verder nog iemand mee?" vraagt Sylvia. "Nee, Els zou Tara ophalen en Karin gaat liever zelf met de auto. Ze mochten haar eens nodig hebben op de zaak." Sylvia schudt niet begrijpend haar hoofd. Er zijn toch belangrijker zaken dan werken? Maar ja, zakenvrouw van de regio wordt je niet zomaar, natuurlijk. Samen lopen ze naar Iris's auto, een zwarte Fort Ka, en stappen in.

Tara hangt de was aan het wasrek. Ze heeft er de radio bij aangezet en neuriet een beetje mee met Robbie Williams. Zo, alles hangt weer. Het huis ziet er weer netjes uit, de vaatwasser is weer uit- en ingeruimd. Nu nog een briefje schrijven voor Jeroen. Of toch maar even bellen? Ja, dat is wel zo snel. Ze pakt de telefoon en toetst het 06 nummer in. Vreemd. Geen kiestoon. Jeroen heeft zijn telefoon altijd bij zich in de vrachtwagen. Maar nee, dit ligt niet aan zijn mobieltje, maar aan de huistelefoon. De batterij is gewoon weer leeg. Tara schudt er nog even mee, maar nee...geen contact. En haar mobieltje zit stevig weggestopt in de weekendtas. Toch maar een briefje, dan. Wil jij de kat van de buurman eten geven? Er staat nog een restje pompoensoep in de koelkast (voor jou natuurlijk, niet voor de kat.) Suc6 en tot zondag, dikke knuf, Taartje. Mooi, klaar! Tevreden kijkt Tara nog een keer de kamer rond. Als ze naar buiten kijkt ziet ze Els enthousiast zwaaien. Liever met haar mee, dan met Iris, denkt Tara. Veel gezelliger. En ze voelt zich gelijk al schuldig.

Els maakt aanstalten om bij Tara naar binnen te lopen, maar dan ziet ze dat die alles al bij zich heeft. "Ben je er al klaar voor?", vraagt ze verbaasd. Tara giechelt beschaamd. "Ik dacht dat je een uur eerder kwam. En toen had ik opeens tijd over!" Ze gooit haar weekendtas achterin de oude VW Kever. "Halen we het hiermee wel tot in Limburg?" Els knikt van ja. "En anders bellen we gewoon de Wegenwacht, toch?! Weet jij waar we naartoe moeten?" Tara schrikt. "Even wachten." Ze rent weer naar binnen en komt even later met een verkreukelde routebeschrijving met koffievlekken erop weer terug. Ze stapt naast Els in de auto. "Vooruit dan maar!"