Aflevering 3

Karin stapt in haar zilveren Audi. Zo gauw ze de auto start gaat de telefoon. Ze steekt nog even haar hand op naar de crèche, alsof Rick dat nog zou kunnen zien. "Ja, ik ben er weer. Ik had je gebeld over die oplevering? Kunnen we er op rekenen dat de modellen op tijd binnen zijn?" Karin voegt haar auto moeiteloos tussen het drukke verkeer. Multitasken is her middle name, zullen we maar zeggen. Want ondertussen checkt ze haar make-up in de spiegel, stelt ze haar route in en zoekt ze naar een snoepje in haar tas. "Nou, daar gaan we dan maar vanuit. Ik zit trouwens zo in bespreking. Mocht er nieuws zijn dan sms je maar even." Karin drukt de telefoon uit. "Over vierhonderd meter rechts aanhouden." Even opletten nu, dit is altijd een lastig punt. Voor je het weet rijdt ze per ongeluk die tunnel weer in. Hoe zat het ook alweer met iedereen? Het is echt al maanden geleden dat ze de meisjes heeft gesproken en eigenlijk heeft ze niet zoveel zin om met ze weg te gaan. Ze heeft teveel aan haar hoofd. Zóveel, dat ze het liefste de weekenden doorwerkt. En dan is ze soms zo moe dat ze elke vraag van Rick al als gejengel hoort. Het is maar goed dat Jacob thuis de boel draaiende houdt. Ze zou het er echt niet bij willen en kunnen hebben. Ze rijdt haar auto de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Ze zwaait haar tas om haar schouder en sluit met een bliebblieb de auto af. Dan loopt ze, kin omhoog, naar de draaideur. Dit is altijd het moeilijkste moment: als ze haar mobieltje uit moet zetten. Haar werk geeft haar het gevoel dat ze onmisbaar is.

“Lekker hè? Een heel weekend zo met elkaar.” Sylvia zucht gelukzalig. Ze rommelt in haar tas en haalt een sultana tevoorschijn. “Jij ook?” Iris schudt haar hoofd. “Ik voel mijn ontbijt nog zitten." Iris's maag rammelt, Sylvia hoort het ook. "Echt niet?", vraagt Sylvia. "Nee", zegt Iris kortaf. Ze kijkt strak naar de weg. Sylvia haalt haar schouders op. Straks misschien. Ze kijkt naar buiten. In de verte hangen donkere wolken. Het is toch te hopen dat ze het droog houden. Samen met Tara heeft ze een heel programma in elkaar gedraaid en dat ziet ze liever niet in het water vallen. “Die blind date van pas, is dat eigenlijk nog wat geworden?” Iris ontspant zich. Ze glimlacht. “Misschien als ik blind was geweest…” Sylvia gaat rechter op zitten voor een smeuïg verhaal. Iris maakt een afwijzend gebaar. “Het was zo'n enge man. Minstens vijftien jaar ouder dan hij had gezegd. Kaal, dik en hij verwachtte ook nog dat ik de rekening zou betalen. Toen waren we snel uitgepraat. Nee, voorlopig heb ik mijn buik vol van die dating sites. En hoe gaat het bij jullie?” Iris kijkt met haar priemende blik Sylvia aan. Die probeert haar aan te blijven kijken, maar wendt na een paar seconden toch haar hoofd af. Sylvia voelt een blos optrekken vanuit haar nek. “Oh, prima. Ook druk.” Iris kijkt haar onderzoekend aan, maar doet er dan, voorlopig, het zwijgen toe.

"Krijg nou wat. Dat is toch de auto van Iris?" Els wijst naar de Ford Ka die ze net inhalen. Tara kijkt en ziet Iris en Sylvia allebei strak voor zich uit kijken. Vroeger konden die twee het zo goed met elkaar vinden. Zij zijn ooit begonnen met het regelen van de meidenweekendjes. Maar vorig jaar was het juist vanwege hen dat het bijna uit de hand liep. Ze zullen wel teveel uit elkaar gegroeid zijn. Sylvia met haar drukke gezin en Iris met... Ja, met wat eigenlijk? Els toetert. Iris en Sylvia schrikken op uit hun overpeinzingen. Iris kijkt eerst geïrriteerd opzij, maar als ze Els en Tara enthousiast ziet zwaaien moet ze lachen en zwaait ze terug. Sylvia lijkt blij met de afleiding en doet net zo enthousiast mee. Els blijft even naast Iris rijden, tot er achter haar een boze toeter klinkt. Dan geeft ze een flinke dot gas. Tara blijft zwaaiend achterom kijken. "Tot zo!". "Nou, dat zag er gezellig uit," flapt Els er uit. Tara knikt. Ze dacht precies hetzelfde. Els haalt een papieren zakje tevoorschijn met Mozart Kügeln erin. "Vorige week gehaald in Wenen. Sjaak moest een presentatie geven en besloot 's morgens op eens dat ik wel mee kon. En toen stonden zijn kinderen 's middags voor een dichte deur." Tara kijkt haar ongelovig aan. "Dat meen je niet. En toen?" Els haalt haar schouders op. "De buurvrouw was thuis dus die heeft ze opgevangen en Sjaak gebeld. Na wat gesteggel konden ze daarna naar hun moeder." Tara's mond valt open. "Ben je niet gelijk teruggekomen dan?” Els kijkt Tara aan. "Hoezo? Het kwam toch allemaal weer op z’n pootjes terecht? Nee, we hadden ’t net zo gezellig samen." Els geeft Tara een ondeugende knipoog. Tara schudt haar hoofd en kijkt stil voor zich uit. Kon zij dat maar. Zoiets direct loslaten. Zij maakt zich nu alweer druk om de kat van de buren.

Aflevering 1

Iris vouwt haar paarse hemdje netjes strak op en stopt hem in haar koffer. Naast het korte spijkerrokje, de zwarte legging en de bruine broek met iets wijd uitlopende pijpen. Ze staat te dubben. Het is wel een heel donker geheel zo. Toch ook nog maar dat bloesje met al die kleurtjes. Anders zeggen ze weer dat ze zo’n somber type is. Wat ze natuurlijk ook is en ook al lang niet meer kan verbergen voor de meisjes. Ze kennen elkaar inmiddels twintig jaar en dan heb je geen geheimen meer. “Maar we doen alsof het niet zo is. We proberen onszelf toch net weer een beetje beter voor te doen dan we zijn. En maken onszelf wijs dat we continu veranderen en daardoor niet meer zo doorzichtig zijn”, denkt ze. Niets van waar natuurlijk en ze doet met een zucht haar koffer dicht. Het past allemaal maar net. Zo’n badjas neemt ook idioot veel ruimte in. En ze weet niet eens of ze wel in de sauna wil. Haar buik zal afsteken tegen die van Sylvia. Die is de laatste maanden weer enorm afgevallen. Iris niet echt. Ze probeert haar schouders er over op te halen. Maar ze is jaloers op de wilskracht van Sylvia. Bitchy denkt ze “Die vijftien kilo jojoot ze er zo weer aan. En dan nog een beetje erbij, net als de vorige keer.”

De bel gaat. In paniek kijkt Tara naar de klok. Ze zijn er nu toch nog niet? Ze moet de ontbijtboel nog opruimen. En ze had zich ook nog zo voorgenomen om die was nog even op te hangen. Kan ze Jeroen toch nog een beetje op gang helpen. Bovendien is ze bang dat hij het vergeet. Net als de vorige keer, toen ze de was bij thuiskomst in de wasmachine aantrof, waar ie het hele weekend schoon en nat in was blijven liggen. Stinken dat het deed! Ze kon op dat moment wel janken. Die mannen, daar kon je toch ook niks aan overlaten. Gelukkig, het is buurman maar. Of zij zijn katten zou willen voeren, want hij gaat een weekend weg. Natuurlijk zegt ze ja. Verbouwereerd staart ze naar de sleutel in haar hand. Hier zal Jeroen niet blij mee zijn.

“Krijgt mama nog een dikke kus?” Rick slaat zijn kleine armpjes stijf om Karin’s nek. “Ik wil niet dat je weggaat, mam!” Ontroerd geeft Karin hem nog een knuffel en maakt hem dan kordaat los. “Over twee nachtjes ben ik er weer. Zul je lief zijn?” Verdrietig knikt Rick. Dan hoort hij zijn naam roepen en draait zich om. Op kleine, mollig beentjes rent hij naar zijn vriendinnetje die van schuimblokken al een hele hut heeft gebouwd. “Jullie boffen. Het wordt een heel zonnig weekend.”, zegt de leidster tegen Karin, “Geniet ervan!” Karin knikt enthousiast. “Dat gaat wel lukken!”

“Mag ik echt niet mee?” Sjaak streelt Els over haar blote taille. Een rilling trekt door haar heen. Ze duwt zijn hand weg. “Dat kietelt. En nee. Dit is een meidenweekend. En nu moet ik echt aankleden, want Tara wacht op mij.” Els staat op en vist een Marlies Dekkers bh van een grote stapel kleren. Ze loopt naar de spiegel en grimast erin. Ze plukt wat aan haar haar. “Denk erom. Jij haalt de jongens van school, hè! Ik schaamde me dood, toen we ze vorige week vergeten waren.” Sjaak rekt zich ongegeneerd uit en krabt in zijn kruis. “Dat ruilen van de weekenden vind ik ook niks. Ik raak ervan in de war.” Els gooit een t-shirt naar hem toe. “Kom er eerst maar eens uit. Lui varken!” Sjaak vangt het shirt en gooit het direct weer terug. “Ik ben een kunstenaar. Ik heb inspiratie nodig. En als mijn muze er dan drie dagen vandoor gaat kan ik net zo goed in bed blijven liggen.” Els trekt een lange felgekleurde trui over haar hoofd en plukt wat aan haar spijkerbroek. “Als je de jongens maar haalt!”

Sylvia hobbelt onrustig door de keuken. “Schiet nou op , jongens. De school begint zo!” Ze geeft haar kinderen de schooltassen aan en geeft ze een snelle zoen. “Tot zondag!” Sylvia loopt naar de trap. “Schat, ik ga afruimen!” Er komt geen reactie. Sylvia loopt de trap op. Ze doet de deur van de werkkamer op een kier en kijkt naar binnen. Chris ligt ontspannen in zijn bureaustoel te telefoneren. Hij ziet haar niet. “Nee, ze is er het hele weekend niet, dus ik kan niet zomaar weg…de kinderen zijn gewoon thuis…” “Schat?”, zegt Sylvia. Chris schiet van schrik rechtop. Hij klikt snel zijn telefoontje weg. Sylvia trekt verwonderd haar wenkbrauwen op. “ Ik wil alleen even zeggen dat er nog pizza’s en een restje macaroni in de vriezer liggen.” Chris knort nors. Hij weet niet waar hij moet kijken. “Wie had je eigenlijk aan de lijn?” vraagt ze onschuldig.