Aflevering 11

Sylvia houdt Iris tegen zich aan en probeert haar te troosten. Tegelijkertijd denkt ze: "Had ik me nu niet voorgenomen dit niet meer te doen?" Ze zakken samen neer op een bankje in de saunaruimte. Iris komt weer een beetje tot bedaren. Sylvia slaat de handdoek nog even stevig om haar heen. "Vertel op. Zo erg kan het toch niet zijn?" Iris haalt diep adem en slikt een snik weg en veegt een traan of snottebel van haar wang. "Goed. Maar je mag hier met niemand over praten!" Sylvia knikt serieus. "Echt niemand. Het is een heel verhaal, misschien kunnen we dat beter boven doen." "Nee, ik wil het nu horen. Ik zit hier prima." Iris aarzelt en knikt dan. "Het begon tien jaar geleden. Ik was weg, in Sierra Leone voor Warchild. Tijdens de vlucht ontmoette ik Herman, we raakten aan de praat en het klikte. Ik voelde gewoon echt dat we een band hadden. Hij vertelde me direct al over zijn vrouw en kinderen en dat hij absoluut niet van plan was om zijn gezin in de steek te laten. Ik vond dat heel eerlijk van hem. En natuurlijk was dat even slikken, maar hij was er zo stellig in. Seksueel stelde zijn huwelijk al niet zoveel meer voor, zei hij, dus wat dat betreft zou hij zijn vrouw niets te kort doen. Sindsdien zie ik hem regelmatig. Ik vind het wel vervelend dat het zo stiekem moet, maar na een tijdje wen er aan. Het zorgt er wel voor dat we niet in een sleur terecht komen." Ze kijkt voorzichtig naar Sylvia die niet reageert. Dan verzucht ze. "Zie je nou. Ik had het je niet moeten vertellen."

Sylvia zit als verlamd op de bank. Haar hand rust nog op Iris' haar. Ze laat hem langzaam zakken. "Tien jaar? En zijn vrouw weet van niks?" Iris haalt haar schouders op. "Het liep gewoon zo. En tot nu toe ging het prima." Sylvia is verbijsterd. "En al die keren dan dat we je probeerden te koppelen tijdens het mutsenweekend? Dat we medelijden met je hadden, omdat je de ware niet kon vinden? Weet je nog, die engerd in de Blauwe Engel?...Tien jaar. Dat je tien jaar lang iemand zo kunt vernederen." Iris reageert als door een wesp gestoken. "Nou zeg. Ze was er zelf bij hoor. Als zij hem niet zo verwaarloosd had, hoefde hij het ook niet ergens anders te zoeken." "Dus zo praten jullie over haar? Denk je niet dat hij ook een aandeel heeft gehad in die zogenaamde verwaarlozing?" Sylvia gooit het in haar gezicht. Iris weet even geen antwoord. Hier is ze altijd al bang voor geweest. Daarom is ze er nooit tegen iemand over begonnen. En dan nu uitgerekend tegen Sylvia. Hoe kon ze zo stom zijn! Zwijgend zitten Sylvia en Iris naast elkaar. Ieder met haar eigen gedachten. "En wat als ze er nu ineens achter komt?" Iris haalt diep adem. De rest van het verhaal gaat ze zeker nog niet vertellen. Dat is juist iets waar ze zelf over na wil denken dit weekend. Om nu juist met Syl over haar geheim te praten maakt het wel heel ingewikkeld. Want, zou ze dan ook niet een boekje moeten open doen over Chris? Dat ze hem pas in dat hotel tegenkwam met een andere vrouw? Jezus, wat is dit moeilijk. Sylvia staat zwijgend op en loopt naar de deur. Iris kleedt zich aan.

Sylvia vist haar weekendtas uit de enorme berg in de gang en loopt de trap op. Tien jaar zo'n stiekeme toestand. Altijd de tweede viool spelen. Het heeft voor Iris ook wel weer wat treurigs. Zou ze er daarom ineens zo'n huilbui over krijgen? Misschien is ze wel al in de overgang en heeft ze opeens door wat ze mist. Wat kinderen betreft enzo. Haar tijd is nu wel echt voorbij. Er zijn een heleboel dingen die ze haar nog wil vragen, maar nu even niet. Het liefste wil ze een slaapkamer alleen om dit eens rustig te overdenken en omdat ze als eerste boven is, zal dat dit jaar wel lukken. Wat is dat eigenlijk voor ronkend geluid? Sylvia duwt een slaapkamerdeur open en ziet Karin op bed liggen met een kussen over haar hoofd. En ze produceert een geluid als een zaag die een eeuwenoude eik probeert te vellen. Het ziet er eigenlijk best eng uit. Sylvia laat prompt haar tas vallen en loopt snel naar het bed toe. Ze trekt met een ruk het kussen van Karin's gezicht. Dan ziet ze de schoenen. Knalrode met een enorme hak. Is dit wel Karin? Wat is er met de meiden aan de hand? Karin moet wel doodop zijn, want ze reageert nergens op. Sylvia zakt naast haar neer op het bed. Ze trekt voorzichtig de schoenen van Karin's voeten. En voelt de neiging om onder haar voeten te kietelen. Ze glimlacht tragisch om haar eigen impuls en staat snel weer op. Voorzichtig vleit ze het dekbed een stukje over de gevloerde zakenvrouw heen. Sylvia pakt haar tas op en loopt naar een andere kamer, waar ze uitgeput op een bed gaat zitten.

Iris heeft zich intussen aangekleed. Ze loopt de huiskamer in. Het is er heerlijk warm en rustig. Ze nestelt zich op de bank met Psychologie magazine en probeert zich te verdiepen in de reportages, maar haar gedachten razen door haar hoofd. Ze heeft iets ontketend, waarvan ze bang is dat ze het niet meer in bedwang kan houden. Alsof ze een waarheidsserum heeft geslikt. Truth or Dare? Ze zou het wel weten. Ze is niet bang dat Sylvia haar mond voorbij zal praten. Wat dat betreft is het goed dat juist zij naar haar toekwam en Els is weggebleven. Die flapuit had het ongetwijfeld vol trots op Facebook gezet. Blij dat ze eindelijk het geheime liefdesleven van Iris had ontrafeld. Nee, bij Syl is haar geheim wel veilig, maar of ze zelf nog haar mond kan houden nu ze eenmaal de sluizen heeft opengezet dat is de grote vraag. En dan heeft ze de ontknoping nog voor zich gehouden. Die is zo absurd, dat ze er zelf nog niet bij kan. Het is gewoon te heftig. Ze zal omzichtig bij haar vriendinnen peilen hoe die er over denken. Niet dat dat maatgevend is. Uiteindelijk moet ze toch zelf een besluit nemen over haar leven. En dat van hem, voor zolang als dat duurt, natuurlijk. Haar maag knort. Zou er eigenlijk al iemand boodschappen hebben gedaan? Aangezien ze zich nu toch niet geconcentreerd kan lezen, staat ze op en trekt stuk voor stuk alle kasten open. Niets. En in de koffiepot zit nog een half bakkie. Had ze nu maar die chocolaatjes van thuis meegenomen. 

aflevering 10

Karin luistert naar de schaterende lach die van buiten komt. Ze duwt een kussen over haar hoofd om het even niet te horen. Ze is met kleren en al op één van de bedden gaan liggen. Zelfs haar schoenen heeft ze nog aan. Schoenen die ze vorige week in een opwelling heeft gekocht. Met een veel te hoge hak, dat was erg wennen met autorijden, en in een voor haar doen opzichtige kleur rood. “Wat heb jij nou aan?” had Jacob complimenteus tegen haar gezegd. Eigenlijk had ze al spijt van de aankoop toen ze ermee door de winkelstraat naar haar auto liep. Maar nu, na die opmerking van haar geliefde, weet ze zeker dat ze ze houdt en dat ze ze zoveel mogelijk gaat dragen. Het zijn haar schoenen van voor ze het knobbeltje ontdekte, van voor haar bezoek aan de huisarts en de doorverwijzing naar het ziekenhuis. Ze zal ze het hele weekend dragen: bos, stad, stappen, tot de blaren op haar voeten staan. Jacob weet het trouwens niet, van haar toetreding tot de medische molen. Hij denkt dat ze gewoon druk is met haar werk, in besprekingen zit met klanten of toeleveranciers. Ze had het gelijk moeten zeggen toen ze het plekje in haar borst voelde, maar ze wilde hem niet ongerust maken. En ze kan het nu toch ook niet zomaar over de telefoon doen? Bovendien weet ze nog steeds niets. Pas na dat onderzoek van volgende week wordt duidelijk of ze getroffen is door iets kwaadaardigs. Als ze daar aan denkt, krijgt ze het Spaans benauwd. Zie je wel dat het stom was om toch met de meiden op stap te gaan.

“Ik snap niet waar Karin blijft. Er waren toch geen files?” zegt Tara, terwijl ze een koffiemok aan Sylvia geeft. Els pakt zelf een mok van het Delftsblauwe dienblad. Hier was Tara niet op bedacht en het blad raakt uit het evenwicht met de laatste mok er nog op. Net op tijd weet Tara de zwieper op te vangen. Er klotst uiteindelijk maar een klein beetje koffie uit de beker. Tara kijkt verbaasd op van haar eigen snelle reactievermogen. “Zagen jullie dat?” Maar het is niemand opgevallen hoe handig ze ineens was. Jammer. “Oh, maar ze is er al lang, hoor! Karin. Ik heb haar zelf naar binnen zien gaan,” zegt Sylvia “Wat raar dan dat ze nog niet naar ons toe is gekomen,” vindt Tara, terwijl ze met haar mok in haar ene hand het dienblad met de andere neerzet. “Ze zal wel nog even achter de laptop zijn gaan zitten,” verwacht Els. De vriendinnen halen hun schouders op. Dat zal dan wel weer. “Zo, nou dat met de kat is geregeld, hoor! Eén belletje en het was voor elkaar. Wat kan een mens zich toch druk maken om niks," zegt Tara. "Inderdaad," mompelt Sylvia. "Wat hebben we het toch goed hè?!” Tara moet er van zuchten. Ze zitten met zijn drieën naast elkaar op een houten tuinbank te genieten van de zon op hun gezicht. “Wat was er eigenlijk met Iris?” vraagt Tara onschuldig. “Oh, shit, die zit vast nog steeds in haar eentje op de koude vloer,” zegt Els. Geschokt kijkt Sylvia naar haar. "Dat meen je toch niet, hè?" en ze staat snel op. Ze kijkt boos naar Els als ze naar de deur loopt en zucht. Natuurlijk is zij weer degene die moet controleren of ze niet als koud en stijf op de badkamertegels ligt. Els haalt trekt haar wenkbrauwen verontschuldigend op naar Tara.

“Iris, waar zit je dan?” Sylvia kijkt ongerust om zich heen in de saunaruimte ”Hier.” Iris roept vanonder de douche. Ongerust kijkt Sylvia naar binnen. “Ik had het zo vreselijk koud gekregen. Ik moest echt even opwarmen. Kun je mij die handdoek even aangeven?” Sylvia pakt een grote handdoek van het rek. “Kom, dan zal ik je even lekker afdrogen.” Beschaamd kijkt Iris naar Sylvia terwijl ze onder de douche vandaan stapt. “Nee, joh, dat is echt niet nodig. Geef maar.” Iris reikt naar de handdoek, maar Sylvia houdt het buiten haar bereik. “Wel waar, stel je niet zo aan. Ik bijt niet!” Dan geeft Iris op en laat zich gewillig afdrogen. Ze krijgt er rillingen van. De enige die haar zo mag aanraken is hij. Zal zij hem straks ook zo moeten afdrogen? Zou hij erg vermageren door zijn ziekte? Wat zal zij voelen bij het afdrogen? Medelijden? Afkeer misschien? Angst? “Ach meid, je trilt helemaal. Kom hier!” En Sylvia drukt Iris met de handdoek tussen hen in stevig tegen haar aan. Dan houdt Iris het niet meer. Ze snikt het uit en weet: ze moet het iemand vertellen.