Aflevering 12

Els opent de tuindeuren en loopt de kamer in, op zoek naar koffie of iets sterkers. Oh, gelukkig, Iris zit keurig aangekleed en wel op de bank. Dat heeft Syl weer even mooi opgeknapt, waarschijnlijk. "Hé, gevallen vrouw, gaat het weer een beetje?" Iris kijkt op van haar blad. "Ja, het gaat wel. Ik zou alleen onderhand wel wat te eten lusten." "Nou, anders ik wel," zegt Els terwijl ze alle laatjes en kastjes opentrekt. "Leeg, dat is nou jammer. Dat ben ik trouwens ook helemaal niet gewend van Syl. Ze doet toch een beetje typisch vandaag, vind je niet?" Iris haalt haar schouders op. Tara komt ook naar binnen. "Hebben jullie Sylvia gezien? We zouden samen naar de C1000 gaan. Ze heeft een enorme waslijst met etenswaren opgesteld." Iris kijkt moeilijk. "Syl was volgens mij niet helemaal fit. Ze is naar boven vertrokken." "Mooi is dat" zegt Tara. "Zal ik met je meegaan? Ik ben wel toe aan een beetje frisse lucht," oppert Els. "Vind je het heel erg om je eerst even aan te kleden?", vraagt Tara. Els lacht "Misschien krijgen we het wel gratis mee als ik ook mijn badjas hier laat." Ze vlucht lachend naar de saunaruimte om het blad dat Iris naar haar toegooit te omzeilen.

Even later lopen Els en Tara samen door de supermarkt. Tenminste...samen... Ze kregen bij de groenten al ruzie over wel of niet biologisch en Elstars of Jonagold. Of nou ja,...ruzie... Els liep rood aan bij zoveel twijfel over zoiets onbenulligs en  heeft toen rigoureus het boodschappenlijstje in tweeën gescheurd. En nu lopen ze dus ieder een eigen pad, met ieder een eigen kar. En terwijl Tara twijfelt bij elk schap (doen we pindakaas met of zonder nootjes? Calvé of Huismerk en zullen we twee- of drielaags toiletpapier doen, wel of niet in voordeelverpakking) gooit Els alles zonder bedenkingen in de kar. Als ze haar hele lijstje heeft afgewerkt, gaat ze eerst op zoek naar Tara, maar die is niet te vinden. "Prima," denkt Els, "dan reken ik alvast af." Ze laadt alles op de band en gaat daarna op zoek naar dozen voor alle wijn en knabbels. "Heeft u een klantenkaart? Wilt u zegeltjes? Spaart u nog voor onze pannenset met microtechnologie." "Nee, mens, ik wil alleen m'n boodschapjes maar afrekenen," denkt Els geïrriteerd. "Dat is dat 133 euro 85." Zelfverzekerd stopt Els haar pas in de gleuf en tikt geroutineerd haar pincode in. "Mevrouw, uw pas is ongeldig." Els kijkt verbaasd, wrijft met haar pas langs haar kleren. Maar ook de tweede keer wil de pas niet pakken. "Kunt u op een andere manier betalen?" Els haalt haar credit card tevoorschijn. Ze begint het nu toch wel een beetje warm te krijgen. Achter haar ontstaat een lange rij bij de kassa. Ze kan het gezucht en gemopper al horen. Maar ook haar credit card doet het niet. En zoveel contant geld heeft ze zeker niet bij zich. En dan staat Tara opeens naast haar. Als een reddende engel. Met de pot. Wat een opluchting. 

Even weet Karin niet waar ze is. Ze ligt op een groot, zacht bed waarvan het matras een beetje doorzakt. De muffe lucht wordt maar deels gemaskeerd door de sterke "lente"geur van wasverzachter. Ze ligt onder een schuin dak. Het dakraam staat op een klein kiertje. Ze rilt een beetje. Het schemert in de kamer. Ze schrikt overeind als ze een ijskoude druppel op haar oor krijgt. Nu hoort ze de regen tikken op het raam. Verder is het helemaal stil. Hoe laat zou het zijn? Een gevoel van urgentie trekt door haar heen. Snel, waar is haar telefoon? Heeft ze zich verslapen? Maar dan realiseert ze zich dat ze een heel weekend vrij is. Een heel weekend waarin ze alleen voor zichzelf hoeft te zorgen. Ze ontspant. Heel even. Dan ziet ze de aardige verpleegkundige weer voor zich, die haar op het hart drukte dat ze zich op voorhand geen zorgen moest maken, maar dat het toch beter was als ze volgende week terugkwam voor een vervolgonderzoek. Het heerlijke zorgeloze moment is voorbij. Nu kan ze net zo goed uit bed komen. Naast het bed staan haar schoenen keurig in het gelid. Dat heeft zij toch niet gedaan? 

Aflevering 11

Sylvia houdt Iris tegen zich aan en probeert haar te troosten. Tegelijkertijd denkt ze: "Had ik me nu niet voorgenomen dit niet meer te doen?" Ze zakken samen neer op een bankje in de saunaruimte. Iris komt weer een beetje tot bedaren. Sylvia slaat de handdoek nog even stevig om haar heen. "Vertel op. Zo erg kan het toch niet zijn?" Iris haalt diep adem en slikt een snik weg en veegt een traan of snottebel van haar wang. "Goed. Maar je mag hier met niemand over praten!" Sylvia knikt serieus. "Echt niemand. Het is een heel verhaal, misschien kunnen we dat beter boven doen." "Nee, ik wil het nu horen. Ik zit hier prima." Iris aarzelt en knikt dan. "Het begon tien jaar geleden. Ik was weg, in Sierra Leone voor Warchild. Tijdens de vlucht ontmoette ik Herman, we raakten aan de praat en het klikte. Ik voelde gewoon echt dat we een band hadden. Hij vertelde me direct al over zijn vrouw en kinderen en dat hij absoluut niet van plan was om zijn gezin in de steek te laten. Ik vond dat heel eerlijk van hem. En natuurlijk was dat even slikken, maar hij was er zo stellig in. Seksueel stelde zijn huwelijk al niet zoveel meer voor, zei hij, dus wat dat betreft zou hij zijn vrouw niets te kort doen. Sindsdien zie ik hem regelmatig. Ik vind het wel vervelend dat het zo stiekem moet, maar na een tijdje wen er aan. Het zorgt er wel voor dat we niet in een sleur terecht komen." Ze kijkt voorzichtig naar Sylvia die niet reageert. Dan verzucht ze. "Zie je nou. Ik had het je niet moeten vertellen."

Sylvia zit als verlamd op de bank. Haar hand rust nog op Iris' haar. Ze laat hem langzaam zakken. "Tien jaar? En zijn vrouw weet van niks?" Iris haalt haar schouders op. "Het liep gewoon zo. En tot nu toe ging het prima." Sylvia is verbijsterd. "En al die keren dan dat we je probeerden te koppelen tijdens het mutsenweekend? Dat we medelijden met je hadden, omdat je de ware niet kon vinden? Weet je nog, die engerd in de Blauwe Engel?...Tien jaar. Dat je tien jaar lang iemand zo kunt vernederen." Iris reageert als door een wesp gestoken. "Nou zeg. Ze was er zelf bij hoor. Als zij hem niet zo verwaarloosd had, hoefde hij het ook niet ergens anders te zoeken." "Dus zo praten jullie over haar? Denk je niet dat hij ook een aandeel heeft gehad in die zogenaamde verwaarlozing?" Sylvia gooit het in haar gezicht. Iris weet even geen antwoord. Hier is ze altijd al bang voor geweest. Daarom is ze er nooit tegen iemand over begonnen. En dan nu uitgerekend tegen Sylvia. Hoe kon ze zo stom zijn! Zwijgend zitten Sylvia en Iris naast elkaar. Ieder met haar eigen gedachten. "En wat als ze er nu ineens achter komt?" Iris haalt diep adem. De rest van het verhaal gaat ze zeker nog niet vertellen. Dat is juist iets waar ze zelf over na wil denken dit weekend. Om nu juist met Syl over haar geheim te praten maakt het wel heel ingewikkeld. Want, zou ze dan ook niet een boekje moeten open doen over Chris? Dat ze hem pas in dat hotel tegenkwam met een andere vrouw? Jezus, wat is dit moeilijk. Sylvia staat zwijgend op en loopt naar de deur. Iris kleedt zich aan.

Sylvia vist haar weekendtas uit de enorme berg in de gang en loopt de trap op. Tien jaar zo'n stiekeme toestand. Altijd de tweede viool spelen. Het heeft voor Iris ook wel weer wat treurigs. Zou ze er daarom ineens zo'n huilbui over krijgen? Misschien is ze wel al in de overgang en heeft ze opeens door wat ze mist. Wat kinderen betreft enzo. Haar tijd is nu wel echt voorbij. Er zijn een heleboel dingen die ze haar nog wil vragen, maar nu even niet. Het liefste wil ze een slaapkamer alleen om dit eens rustig te overdenken en omdat ze als eerste boven is, zal dat dit jaar wel lukken. Wat is dat eigenlijk voor ronkend geluid? Sylvia duwt een slaapkamerdeur open en ziet Karin op bed liggen met een kussen over haar hoofd. En ze produceert een geluid als een zaag die een eeuwenoude eik probeert te vellen. Het ziet er eigenlijk best eng uit. Sylvia laat prompt haar tas vallen en loopt snel naar het bed toe. Ze trekt met een ruk het kussen van Karin's gezicht. Dan ziet ze de schoenen. Knalrode met een enorme hak. Is dit wel Karin? Wat is er met de meiden aan de hand? Karin moet wel doodop zijn, want ze reageert nergens op. Sylvia zakt naast haar neer op het bed. Ze trekt voorzichtig de schoenen van Karin's voeten. En voelt de neiging om onder haar voeten te kietelen. Ze glimlacht tragisch om haar eigen impuls en staat snel weer op. Voorzichtig vleit ze het dekbed een stukje over de gevloerde zakenvrouw heen. Sylvia pakt haar tas op en loopt naar een andere kamer, waar ze uitgeput op een bed gaat zitten.

Iris heeft zich intussen aangekleed. Ze loopt de huiskamer in. Het is er heerlijk warm en rustig. Ze nestelt zich op de bank met Psychologie magazine en probeert zich te verdiepen in de reportages, maar haar gedachten razen door haar hoofd. Ze heeft iets ontketend, waarvan ze bang is dat ze het niet meer in bedwang kan houden. Alsof ze een waarheidsserum heeft geslikt. Truth or Dare? Ze zou het wel weten. Ze is niet bang dat Sylvia haar mond voorbij zal praten. Wat dat betreft is het goed dat juist zij naar haar toekwam en Els is weggebleven. Die flapuit had het ongetwijfeld vol trots op Facebook gezet. Blij dat ze eindelijk het geheime liefdesleven van Iris had ontrafeld. Nee, bij Syl is haar geheim wel veilig, maar of ze zelf nog haar mond kan houden nu ze eenmaal de sluizen heeft opengezet dat is de grote vraag. En dan heeft ze de ontknoping nog voor zich gehouden. Die is zo absurd, dat ze er zelf nog niet bij kan. Het is gewoon te heftig. Ze zal omzichtig bij haar vriendinnen peilen hoe die er over denken. Niet dat dat maatgevend is. Uiteindelijk moet ze toch zelf een besluit nemen over haar leven. En dat van hem, voor zolang als dat duurt, natuurlijk. Haar maag knort. Zou er eigenlijk al iemand boodschappen hebben gedaan? Aangezien ze zich nu toch niet geconcentreerd kan lezen, staat ze op en trekt stuk voor stuk alle kasten open. Niets. En in de koffiepot zit nog een half bakkie. Had ze nu maar die chocolaatjes van thuis meegenomen. 

aflevering 10

Karin luistert naar de schaterende lach die van buiten komt. Ze duwt een kussen over haar hoofd om het even niet te horen. Ze is met kleren en al op één van de bedden gaan liggen. Zelfs haar schoenen heeft ze nog aan. Schoenen die ze vorige week in een opwelling heeft gekocht. Met een veel te hoge hak, dat was erg wennen met autorijden, en in een voor haar doen opzichtige kleur rood. “Wat heb jij nou aan?” had Jacob complimenteus tegen haar gezegd. Eigenlijk had ze al spijt van de aankoop toen ze ermee door de winkelstraat naar haar auto liep. Maar nu, na die opmerking van haar geliefde, weet ze zeker dat ze ze houdt en dat ze ze zoveel mogelijk gaat dragen. Het zijn haar schoenen van voor ze het knobbeltje ontdekte, van voor haar bezoek aan de huisarts en de doorverwijzing naar het ziekenhuis. Ze zal ze het hele weekend dragen: bos, stad, stappen, tot de blaren op haar voeten staan. Jacob weet het trouwens niet, van haar toetreding tot de medische molen. Hij denkt dat ze gewoon druk is met haar werk, in besprekingen zit met klanten of toeleveranciers. Ze had het gelijk moeten zeggen toen ze het plekje in haar borst voelde, maar ze wilde hem niet ongerust maken. En ze kan het nu toch ook niet zomaar over de telefoon doen? Bovendien weet ze nog steeds niets. Pas na dat onderzoek van volgende week wordt duidelijk of ze getroffen is door iets kwaadaardigs. Als ze daar aan denkt, krijgt ze het Spaans benauwd. Zie je wel dat het stom was om toch met de meiden op stap te gaan.

“Ik snap niet waar Karin blijft. Er waren toch geen files?” zegt Tara, terwijl ze een koffiemok aan Sylvia geeft. Els pakt zelf een mok van het Delftsblauwe dienblad. Hier was Tara niet op bedacht en het blad raakt uit het evenwicht met de laatste mok er nog op. Net op tijd weet Tara de zwieper op te vangen. Er klotst uiteindelijk maar een klein beetje koffie uit de beker. Tara kijkt verbaasd op van haar eigen snelle reactievermogen. “Zagen jullie dat?” Maar het is niemand opgevallen hoe handig ze ineens was. Jammer. “Oh, maar ze is er al lang, hoor! Karin. Ik heb haar zelf naar binnen zien gaan,” zegt Sylvia “Wat raar dan dat ze nog niet naar ons toe is gekomen,” vindt Tara, terwijl ze met haar mok in haar ene hand het dienblad met de andere neerzet. “Ze zal wel nog even achter de laptop zijn gaan zitten,” verwacht Els. De vriendinnen halen hun schouders op. Dat zal dan wel weer. “Zo, nou dat met de kat is geregeld, hoor! Eén belletje en het was voor elkaar. Wat kan een mens zich toch druk maken om niks," zegt Tara. "Inderdaad," mompelt Sylvia. "Wat hebben we het toch goed hè?!” Tara moet er van zuchten. Ze zitten met zijn drieën naast elkaar op een houten tuinbank te genieten van de zon op hun gezicht. “Wat was er eigenlijk met Iris?” vraagt Tara onschuldig. “Oh, shit, die zit vast nog steeds in haar eentje op de koude vloer,” zegt Els. Geschokt kijkt Sylvia naar haar. "Dat meen je toch niet, hè?" en ze staat snel op. Ze kijkt boos naar Els als ze naar de deur loopt en zucht. Natuurlijk is zij weer degene die moet controleren of ze niet als koud en stijf op de badkamertegels ligt. Els haalt trekt haar wenkbrauwen verontschuldigend op naar Tara.

“Iris, waar zit je dan?” Sylvia kijkt ongerust om zich heen in de saunaruimte ”Hier.” Iris roept vanonder de douche. Ongerust kijkt Sylvia naar binnen. “Ik had het zo vreselijk koud gekregen. Ik moest echt even opwarmen. Kun je mij die handdoek even aangeven?” Sylvia pakt een grote handdoek van het rek. “Kom, dan zal ik je even lekker afdrogen.” Beschaamd kijkt Iris naar Sylvia terwijl ze onder de douche vandaan stapt. “Nee, joh, dat is echt niet nodig. Geef maar.” Iris reikt naar de handdoek, maar Sylvia houdt het buiten haar bereik. “Wel waar, stel je niet zo aan. Ik bijt niet!” Dan geeft Iris op en laat zich gewillig afdrogen. Ze krijgt er rillingen van. De enige die haar zo mag aanraken is hij. Zal zij hem straks ook zo moeten afdrogen? Zou hij erg vermageren door zijn ziekte? Wat zal zij voelen bij het afdrogen? Medelijden? Afkeer misschien? Angst? “Ach meid, je trilt helemaal. Kom hier!” En Sylvia drukt Iris met de handdoek tussen hen in stevig tegen haar aan. Dan houdt Iris het niet meer. Ze snikt het uit en weet: ze moet het iemand vertellen. 

aflevering 9

“Ik ga lekker afdouchen en jij?” Els staat op, stapt in haar gebloemde teenslippers en slaat haar badlaken om zich heen. Ze kijkt Iris peinzend aan. Er is iets met haar, maar wat? “Ja, ik kom ook.” Iris komt snel overeind. Te snel, waarschijnlijk want ze zakt in elkaar. Els weet haar net op tijd op te vangen. Met moeite sleept ze Iris uit de sauna. Pfff, wat een gevaarte. Ze pakt Iris handdoek en legt haar er  voorzichtig op neer. Wat nu, denkt Els. Dit is de tweede vandaag die ik op moet vangen. Hè, vervelend dat Sylvia niet in de buurt is. Misschien moet ze toch maar even iemand gaan halen. Maar ze kan Iris ook niet zo laten liggen. Els wordt er ongedurig van. Hoe moet ze dit nu weer oplossen. Maar wacht, Iris knippert alweer met haar ogen en probeert overeind te komen. Els helpt haar een beetje. Iris kijkt haar beschaamd aan. “Ik..eh..sorry…” “Rustig nou maar. Je ging gewoon even “out”. Niks aan de hand. Toch?” Iris schudt haar hoofd. "Nee, hoor, het gaat wel."“Goed zo. Blijf maar rustig zitten. Ik ga even kijken of ik Sylvia kan vinden.” Els loopt weg, met haar badhanddoek omgeslagen. Iris trekt rillend haar handdoek zo goed mogelijk om zich heen.

“Hé? Ik dacht dat Syl bij jou zat.” Els komt vastberaden de knusse huiskamer inlopen. Tara kijkt op en schudt haar hoofd. “Nee, ze liep zonder iets te zeggen naar buiten. Ik weet niet wat er met haar aan de hand was, maar het was erg unlike Sylvia. Is die soms van jou?” Tara pakt het mobieltje van de tafel en reikt het naar Els. “Ja, dat klopt” zegt Els en ze pakt het van Tara aan. “Hoezo?” “Oh, je kreeg net een sms-je,” zegt Tara quasi nonchalant, terwijl ze weer in haar tijdschrift duikt. Nieuwsgierig opent Els het bericht. Ze grinnikt als ze het leest. Tara kijkt nieuwsgierig naar haar, maar slaat haar ogen weer neer als Els opkijkt. “Dus ze is buiten?” Tara knikt. Els loopt naar de tuindeuren. Haar ogen glimmen.

Sylvia zit in het zonnetje te genieten in de tuin. Nu even niks, denkt ze. Maar de rust is van korte duur. “Joehoe, Syl, weer een gevalletje Eerste Hulp bij Ongelukkige Vrouwen.” Wat nu weer, denkt Sylvia en ze kijkt geïrriteerd strak voor zich uit. Ze weet onderhand wel dat je Els niet kunt negeren, maar ze kan het natuurlijk altijd proberen. “Gaat het allemaal wel goed met je? Je zit hier zo allenig?” “Ja, en dat wilde ik graag even zo houden, als je het niet erg vindt.” Het komt er bitser uit dan ze bedoelde. “Nou, zeg, relax een beetje. Iris is net onderuit gegaan in de sauna. Misschien zou je even bij haar kunnen kijken.” Els zakt neer op de bank naar Sylvia. Klaarblijkelijk met het voornemen om daar zelf even te blijven zitten. Even voelt Sylvia de neiging om op te staan en het gewonde kind te hulp te schieten, maar met uiterste wilskracht weet ze die neiging te bedwingen. “Oh,” zegt ze en kijkt weer voor zich uit. “Is ze alweer bij? Ja? Misselijk? Bloed? Nee? Dan valt het allemaal wel mee.” Ze richt haar aandacht volledig op een vlieg die vlak voor haar neus gewelddadig wordt ingekapseld door een joekel van een kruisspin. “Het kan altijd erger,” zegt Sylvia droog. Verrast kijkt Els naar haar. Dan begint ze te grinniken en vervolgens te schateren. De lach van Els is zo aanstekelijk dat Sylvia vanzelf mee gaat doen. Ze lachen zo hard, dat Tara nieuwsgierig de tuindeuren opent en naar buiten kijkt. “Meiden, ik heb koffie!” roept ze.

De personages van Weekendje weg

Ilse (39 jaar): Perfectionist, alleenstaand, beleidsmedewerker Warchild o.i.d., gamen

Geheim: Al 10 jaar verhouding met een getrouwde man

Geheime wens: een eigen gezin

Sylvia (39): Moederkloek, 15 jaar getrouwd met Chris (42), twee zoons (13 en 11), 1 dochter (15), vroeger secretaresse, nu full-time huisvrouw en moeder, vilten en haken, zingen

Geheim: vermoedt dat haar man een verhouding heeft

Geheime wens: een poosje alleen zijn

Els (40): Levensgenieter, LAT relatie met Sjaak (49), zelf geen kinderen, Sjaak twee (16, 14), succesvol beeldend kunstenaar, geeft ook cursussen, seks, dansen en koken

Geheim: heeft een minnares, Jip (25)

Geheime wens: een boek schrijven

Tara (35): Onzeker en onhandig, woont samen met vrachtwagenchauffeur Jeroen (35), kraamverzorgster, tv kijken 

Geheim: ?

Geheime wens: snel kinderen krijgen

Karin (37): Niet lullen, maar poetsen, getrouwd met Jacob (38 – huisman), zoontje Rick (3), eigen bedrijf in zonnewering, zakenvrouw vh jaar, geen tijd voor hobby's

Geheim: knobbeltje in haar borst

Geheime wens: Rick zien opgroeien

Aflevering 8

Tara weet niet wat haar overkomt. Wat zou er met Sylvia aan de hand zijn? Ze kijkt haar vriendin na die de tuindeuren opent en naar buiten loopt. Zou het aan haar liggen. “Syl, wat is er nou?” Maar Sylvia is op de tuinbank gaan zitten met de rug naar het huis toe. Pieppiep, pieppiep. Tara schrikt op uit haar overpeinzingen en staart naar de telefoon die op tafel ligt te trillen. Het is niet haar telefoon, maar omdat ie zo knipperend naar haar blijft lonken pakt ze hem op en leest het sms bericht. “Heb vann8 van ons gedroomt. Wanneer zie ik je? Kus Jip”. Verbaasd trekt Tara haar wenkbrauwen op. Wiens mobieltje is dat? Kent zij een Jip? Ze hoort gerammel bij de deur en legt betrapt de mobiel snel weer terug. Dan pakt ze een tijdschrift van de salontafel en krult zich als een kat op op de bank. Ze probeert te lezen over de outfits van sterren op de rode loper, maar ondertussen glijden haar ogen af naar het mobieltje op de tafel. Oh, ja, even Marit bellen. Zou ze het toch weer bijna vergeten zijn.

Karin heeft even staan aarzelen voor de deur van de boerderij. De hele weg hier naartoe heeft ze getwijfeld. Uiteindelijk vond ze het moeilijker om terug naar huis te gaan en zich weer in het werk onder te dompelen dan gewoon maar door te rijden. En nu staat ze dus voor de deur en heeft ze nog één kans. Ze kan alsnog terugrijden en afbellen. Iedereen weet dat ze het druk heeft en dat er altijd wat tussen kan komen. Ze zucht moedeloos. Ze heeft echt geen zin om iedereen nu onder ogen te komen. Maar dan hoort ze haar naam roepen en ziet ze Sylvia in de tuin. Als Sylvia enthousiast naar haar zwaait moet ze wel terugzwaaien. Moment voorbij, zucht Karin in zichzelf. “De deur is open, hoor”, roept Sylvia. Karin verbaasd zich erover dat Sylvia geen aanstalten maakt om naar Karin toe te lopen, maar in plaats daarvan op een tuinbank onder de eikenboom blijft zitten. Karin rammelt aan de deurkruk en ja…dan staat ze opeens binnen in een klein halletje. Rechts een houten trap naar boven, links een kapstok en een deur en recht voor zich een andere deur. Eén van deze deuren leidt naar de woonkamer. Als Sylvia al is gearriveerd dan zullen de anderen vast ook wel al binnen zitten. Ze hoort ze nog niet, dat is wel vreemd. Een grote berg weekendtassen scheidt haar van de rest van het huis. Het is een levensgrote drempel die ze over moet. Blijkbaar heeft nog niemand een slaapkamer uitgezocht. Dat brengt haar op een idee. Ze slaat haar tas stevig om haar schouder en sluipt de trap op.

Iris en Els zitten samen in de sauna. Els vertelt met grote woorden en gebaren over Tara’s wereldprobleem. “Dus het ging alleen maar over een kat?”, vraagt Iris ongelovig aan Els. “Wat een heisa!” Els knikt. “Ja, je weet hoe ze is. Ze kan nu eenmaal geen nee zeggen en nu zit ze met de gebakken peren. Ik wed dat ze Jeroen weer van alles de schuld geeft. Maar mag hij ook even lekker weg? Die gozer rijdt heel Europa door.” Els wrijft gedachteloos met haar hand over haar gladde, bruine benen. Zelfs haar kruis is helemaal glad geschoren. Iris kijkt stiekem mee en kruist dan beschaamd haar armen voor haar buik en schaamhaar. Had ze nou haar andere handdoek ook alvast maar gepakt. Wat moet Els wel niet van haar denken. Gek dat ze daar bij hem nou nooit last van heeft. Op de één of andere manier kan ze met hem helemaal zichzelf zijn. “Dat lijkt mij trouwens ook wel wat.” Iris kijkt haar niet begrijpend aan. “Ja, op zo’n grote vrachtwagen…Vlam in de pijp enzo.” Els glundert bij het idee alleen al. “Jij? Vrachtwagenchauffeur? Dat is echt niks voor jou!” Iris schudt haar hoofd. “Waarom niet? Zo vrij als een vogeltje…”, zegt Els dromerig. Iris schampert “Ja, vroeger misschien. Tegenwoordig is het één grote Big Brother show, met begrenzers en tachografen. Is net wat voor jou, al die regeltjes. Nee, blijf jij maar lekker kleien.” Els geeft haar semiverontwaardigd een duw. “Kleien? Kunst maak ik! Met een grote K!” Ze glimlachen naar elkaar. En Iris merkt dat ze zich ontspant. Misschien wordt het toch nog wel gezellig.

Aflevering 7

"Maar meisje, wat is er nou toch?" Tara is helemaal over de rooie de sauna ingestapt. "Ik moet gelijk naar huis. Nu! Anders gaat ie straks dood..." Els probeert te begrijpen wat er aan de hand is. "Tara , doe even rustig. Wie gaat er dood? Is er iets met Jeroen?!" Tara schudt driftig van nee. Mijn god, als ze al niet eens de verantwoordelijkheid voor een kat aan kan, hoe moet dat dan met een kind? Ze krijgt het Spaans benauwd. De hitte van de sauna zorgt duidelijk niet voor ontspanning in haar geval. Els staat op, legt een arm om haar schouder en duwt haar het hete hok uit. "Zo, blijf maar ademen. Rustig in en nog rustiger weer uit. Rustig, rústig." Els voelt de neiging opkomen om Tara een klap te verkopen. Mens, maak je toch niet zo druk, denkt ze bij zichzelf. De neiging alleen al lijkt voldoende voor Tara om weer een beetje tot zichzelf te komen. "Ja, zo is het goed." Els krijgt Tara min of meer gekalmeerd en maakt van de gelegenheid gebruik om even haar handdoek van de saunabank te trekken. Ze slaat 'm provisorisch om zich heen en loopt dan met Tara de kamer binnen. "Kom maar. Dan gaan we even rustig op de bank zitten en kun je het me op je gemak vertellen wat er nu zo erg is." Tara weet het even niet meer. Ze haalt zuchtend haar schouders op en kijkt als een angstig zwerfhondje naar Els. "Toe maar." Tara knikt en haalt nog eens diep adem. "De kat van de buren is alleen thuis. Ik dacht dat Jeroen dit weekend wel voor 'm kon zorgen. Maar die is 'm ineens gepeerd met zijn vrienden..." Tara schiet weer in de paniek. "Hoe moet dat nou?!" "Sst, dat komt allemaal wel goed." Els trekt Tara tegen zich aan en aait over haar haar. "Je zult het zien, er is altijd wel een oplossing."

Els en Tara zijn zo in elkaar verdiept op de bank dat ze de buitendeur niet horen opengaan. Plotseling staan Sylvia en Iris in de deuropening. "Hallo, daar zijn we dan!", roept Sylvia opgewekt. Dan ziet ze Els op de bank. Haar handdoek is afgezakt, zodat Sylvia en Iris recht tegen haar borsten aankijken. Tara leunt tegen Els aan. "Wat is hier aan de hand?", vraagt Sylvia. Dan komt Tara overeind. Ze ziet er ellendig uit met vlekken in haar gezicht en een snottebel die ze driftig probeert weg te snuiven en vegen. Sylvia loopt snel naar haar toe. "Meid, wat is er?" Iris gebaart intussen naar Els dat ze haar handdoek even op moet trekken. Els trekt haar wenkbrauwen op, omdat ze eerst niet begrijpt wat Iris bedoelt. Dan grijnst ze en schudt even overdreven met haar borsten voor ze de handdoek omhoog trekt. "Zie je wel, Tara, alles komt goed. Sylvia is er al en die weet altijd een oplossing." Zegt Els, terwijl ze zich los maakt van Tara en de bank en opstaat. "Ik ga me even afdouchen. Of zal ik mijn saunaronde afmaken? Ik was zo lekker bezig." vraagt ze zich hardop af. Ze loopt langs Iris en kust haar ter verwelkoming. "Hai schat, hoe is ie?" Iris kijkt haar vragend aan. "Oh, dat was weer zo'n Tara dingetje," fluistert Els, "Storm in een glas water. Ga je mee?" Els neemt Iris mee op sleeptouw de gang in.

"Is er niet een andere buurman of -vrouw die je kan bellen?" Sylvia troost Tara, maar ondertussen begint ze een patroon te herkennen. Waarom is zij degene die hier nu weer zit? Els was toch bezig? Maar nee, Sylvia, dat is het moederlijke type, die altijd een oplossing weet. Een snoepje, een knuffel of een kusje tegen de pijn. En als ze niet uitkijkt mag ze ook nog ieders problemen oplossen. Dat wordt natuurlijk niet letterlijk tegen haar gezegd, maar het is ondertussen wel een ingesloten gewoonte geworden. Onderweg in de auto dacht ze even dat weggaan bij Chris de oplossing was voor al haar problemen. Maar nu blijkt het toch wat gecompliceerder te zijn. Het is niet alleen binnen haar gezin dat zij de boel mag soppen, de dingetjes mag regelen en de traantjes mag drogen. Ook bij haar vriendinnen krijgt ze steevast de moederrol toebedeeld. Is dit wel wat ze wil? Nee! Ze moet er nu voor eens en voor altijd maar eens mee stoppen. Klaar, over, uit. "Nu je het zegt," peinst Tara, terwijl ze haar gezicht met haar mouw afveegt. "Volgens mij heeft Marit ook een sleutel van zijn huis. Misschien...zou zij het wel willen doen?" Sylvia zucht opgelucht. Dan laat ze Tara los, duwt haar zelfs een beetje opzij en gaat rechtop zitten. "Goed zo, ga dat dan maar even regelen." Sylvia staat kordaat op van de bank, veegt wat onzichtbare kruimels van haar broek en loopt naar de deur, Tara in opperste verwarring achterlatend.

aflevering 6

En weer moet ze zich uitkleden in dat akelig kleine hokje. Ze voelt zich wat minder relaxt dan een kwartier geleden. Waarom zouden ze haar weer terug geroepen hebben. Is er dan toch iets niet goed? Er wordt op het deurtje geklopt. “Bent u klaar, mevrouw?” Ja, haar buste is zo bloot als maar zijn kan, dus dat zal dan wel. Opeens is ze heel wat minder tevreden over haar lijf. Het lubbert en bladdert. Dat lubberen daar is zelfs met fanatiek sporten niets meer aan te doen. En tegen dat bladderen blijft ze maar trouw elke ochtend en avond smeren. Gedachteloos of juist met zorgen over de afgelopen dag. Het is haar rustpuntje voor ze het bed in duikt, maar ze gebruikt het niet om haar lichaam beter te leren kennen. Dat knobbeltje ontdekte ze bij toeval. Ze was in de poort met volle vaart op haar buurjongen geknald. Die ene keer dat ze eens de fiets pakte werd ze gelijk getroffen door het stuur. Het deed zo’n pijn dat ze haar tranen moest wegslikken. En toen kreeg ze een blauwe plek op haar linkerborst die nog lang pijn bleef doen. Ze duwde erop en voelde toen iets raars. En nu stapt ze hier voor de tweede maal het hokje uit.

Ze duwt het deurtje open en loopt aarzelend naar buiten. Tot nu toe heeft haar lichaam haar nog nooit in de steek gelaten, dus waarom zou dat nu dan wel zo zijn? “Komt u maar. De dokter komt zo bij u.” Karin gaat op de onderzoeksstoel liggen. Het papier kraakt onder haar billen. De verpleegkundige of radiologe, wat zou ze zijn? , komt bij haar op een kruk zitten. “Hij heeft even een spoedje, maar komt er zo aan.” Ja, ja, knikt Karin. De vrouw blijft bij haar zitten wachten. Om haar hand vast te houden als het slecht nieuws is? “Werkt u hier al lang?” vraagt Karin dan maar met haar vriendelijkste niets-aan-de-hand-glimlach.

Sylvia zet de radio een beetje harder en neuriet zachtjes mee. Dan kan wel even, want Iris slaapt. Eigenlijk heeft dat autorijden wel wat. Het is bijna jammer dat ze er over tien minuten al zijn. Naast Chris is ze altijd zo nerveus. Komt ook omdat de kinderen dan vaak achter haar zitten te klieren. Vroeger was het anders. Toen vond ze het heerlijk om samen weg te gaan met de auto. En maar eindeloos praten over van alles en nog wat. Filosoferen over later, over alle verre reizen die ze nog zouden maken. Nu heerst er vaak een ijzige stilte. De kilte slaat Sylvia ineens om het hart. “Je moet weg, zolang het nog kan!” roept een stemmetje. “Je gaat gewoon niet meer terug na dit weekend. Moet hij maar eens zien hoe hij het redt met de kinderen.” Sylvia slikt. Waar komt dat opstandige gevoel nu ineens vandaan? Het zweet breekt haar uit. Plotseling beseft ze hoe zat ze het allemaal is. Het zorgen voor, het denken aan, het anticiperen op. Ze wil haar eigen leven weer terug! “Sylvia?” Geschrokken kijkt Sylvia opzij. Zou Iris haar gedachten hebben kunnen lezen? “We zijn net de afslag voorbij gereden.”

“Zeventig graden, dat lijkt mij genoeg. Weet je zeker dat je niet mee doet?” Els staat in haar badjas voor Tara’s neus. Verstrooid schudt die haar hoofd. Haar telefoon piept in haar tas en ze kan hem niet vinden. Els stapt de sauna in. “Oh ja, als ik er over een half uur niet uit ben wil je dan de ambulance bellen?” Tara humt alsof ze het gehoord heeft, maar kijkt intussen op haar display. Eén bericht. Ze loopt met haar telefoon de huiskamer in. Daar is het inmiddels lekker opgewarmd. Els heeft niet alleen de sauna, maar ook de open haard aan de gang gekregen. Hoe doet ze dat toch allemaal? Tara opent het bericht: “Ik ben met de mannen naar Amsterdam. Maandag weer thuis.” Tara fronst haar wenkbrauwen, haalt dan haar schouders op. Zij is er toch niet, dus wat maakt het uit. Ze vist een grote handdoek uit haar tas en loopt naar de sauna. Dan bedenkt ze zich ineens iets:  De kat van de buren!