Karin drukt op de bel bij de balie van radiologie. Ze blijft het een merkwaardige naam vinden: radiologie. Vroeger dacht ze dat het iets met radio’s te maken had. De geschiedenis van de radio, of de techniek van radiogolven. Maar nee, hier is in geen velden of wegen de afleiding van de radio te bekennen. Geen Giel, geen BNR, zelfs geen SkyRadio (thank god!). Daarom zitten er verschillende mensen met hun iPod op in de wachtkamer waar ze naartoe wordt verwezen. Ze knikt naar niemand in het bijzonder en houdt haar tas angstvallig voor haar borsten als ze gaat zitten. Alsof ze ze nog even wil beschermen. Ongewild heeft ze toch even op internet gecheckt hoe dat nu zit met zo’n mammografie. Daar werd ze nu ook weer niet echt vrolijk van. Natuurlijk is er bij haar niets aan de hand. De huisarts vond het eigenlijk al niet echt nodig dat ze naar het ziekenhuis ging. Maar ja, ze is ook zo moe en soms doet het gewoon echt zeer. Ze zucht en pakt dan een Libelle van de stapel.
“Nou, hier is het dan.” Els zegt het heel triomfantelijk, alsof zij het boerderijtje waar ze voor staan eigenhandig heeft opgebouwd. Ze lacht naar Tara en houdt haar hand op voor een high five. Tara knikt tevreden en slaat met volle overtuiging mis, waardoor ze bovenop Els terecht komt. Het is even schrikken, maar dan barsten ze samen in een enorme lachbui uit. Els geeft Tara een spontane knuffel. “Mens, wat ben je toch lekker onhandig. Kom. We gaan de wijnvoorraad inspecteren!” Ze stappen uit. Dit is hun thuis voor een weekend. Een sfeervolle verbouwde boerderij middenin de polder. De huissleutel zit gewoon in het slot. Els kan het niet geloven. “Kom daar bij ons maar eens om.” Ze laat aan Tara de eer om de sleutel omdraaien, tenslotte heeft zij dit meidenweekend geregeld. Samen met Sylvia, weliswaar, maar die zit nog te kniezen bij Iris in de auto. Els kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en glipt alsnog als eerste over de drempel. “Wow! Moet je die open haard zien!” Els loopt enthousiast van kamer naar kamer. “En een sauna voor onszelf! Zullen we gelijk?” Tara loopt nog met de sleutels in haar hand. Wat zal ze doen? Aan de kapstok hangen? In haar jaszak stoppen? Op de bar leggen? Ze twijfelt. Het maakt niet zoveel uit, als ze maar niet meer vergeet waar ze ze gelaten heeft. Ze legt de huissleutels op de bar in de keuken en loopt dan Els achterna.
“Gaat het allemaal wel? Zal ik het even overnemen?” Sylvia kijkt bezorgd naar Iris. Die heeft ze het afgelopen uur in de auto steeds witter zien worden. En ze zegt ook zo weinig. En dat terwijl Sylvia graag wat bij haar zou willen checken. Iris is degene die het minst emotioneel reageert als het om liefdesperikelen gaat. Sylvia heeft het idee dat zij haar wel wat wijze raad zou kunnen geven of juist wat geruststelling. Want natuurlijk verbeeldt zij het zich maar dat Chris een ander heeft. Hij heeft het gewoon druk op zijn werk. En zij is thuis ook niet altijd even gezellig als hij een keer wel mee komt eten. Dan is het ook wel begrijpelijk dat hij niet zo’n moeite doet om om zes uur thuis te zijn. Waarschijnlijk is zij alleen maar jaloers op zijn leven naast zijn gezin. En wordt het gewoon tijd dat ze zelf weer eens wat buiten de deur gaat doen. Maar ja, Iris zegt zo weinig. En om er dan zomaar plompverloren over te beginnen. “Nou, graag, als je dat zou willen doen…” Sylvia schrikt als ze Iris’s gezicht ziet. Zo afgedraaid. Raar hoor, waar zou zij nou zo moe van kunnen zijn? En wat had ze ook alweer aangeboden? Oh, ja, rijden. Shit. “Ja, natuurlijk, houd je het vol tot dat wegrestaurant?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten