Aflevering 3

Karin stapt in haar zilveren Audi. Zo gauw ze de auto start gaat de telefoon. Ze steekt nog even haar hand op naar de crèche, alsof Rick dat nog zou kunnen zien. "Ja, ik ben er weer. Ik had je gebeld over die oplevering? Kunnen we er op rekenen dat de modellen op tijd binnen zijn?" Karin voegt haar auto moeiteloos tussen het drukke verkeer. Multitasken is her middle name, zullen we maar zeggen. Want ondertussen checkt ze haar make-up in de spiegel, stelt ze haar route in en zoekt ze naar een snoepje in haar tas. "Nou, daar gaan we dan maar vanuit. Ik zit trouwens zo in bespreking. Mocht er nieuws zijn dan sms je maar even." Karin drukt de telefoon uit. "Over vierhonderd meter rechts aanhouden." Even opletten nu, dit is altijd een lastig punt. Voor je het weet rijdt ze per ongeluk die tunnel weer in. Hoe zat het ook alweer met iedereen? Het is echt al maanden geleden dat ze de meisjes heeft gesproken en eigenlijk heeft ze niet zoveel zin om met ze weg te gaan. Ze heeft teveel aan haar hoofd. Zóveel, dat ze het liefste de weekenden doorwerkt. En dan is ze soms zo moe dat ze elke vraag van Rick al als gejengel hoort. Het is maar goed dat Jacob thuis de boel draaiende houdt. Ze zou het er echt niet bij willen en kunnen hebben. Ze rijdt haar auto de parkeerplaats van het ziekenhuis op. Ze zwaait haar tas om haar schouder en sluit met een bliebblieb de auto af. Dan loopt ze, kin omhoog, naar de draaideur. Dit is altijd het moeilijkste moment: als ze haar mobieltje uit moet zetten. Haar werk geeft haar het gevoel dat ze onmisbaar is.

“Lekker hè? Een heel weekend zo met elkaar.” Sylvia zucht gelukzalig. Ze rommelt in haar tas en haalt een sultana tevoorschijn. “Jij ook?” Iris schudt haar hoofd. “Ik voel mijn ontbijt nog zitten." Iris's maag rammelt, Sylvia hoort het ook. "Echt niet?", vraagt Sylvia. "Nee", zegt Iris kortaf. Ze kijkt strak naar de weg. Sylvia haalt haar schouders op. Straks misschien. Ze kijkt naar buiten. In de verte hangen donkere wolken. Het is toch te hopen dat ze het droog houden. Samen met Tara heeft ze een heel programma in elkaar gedraaid en dat ziet ze liever niet in het water vallen. “Die blind date van pas, is dat eigenlijk nog wat geworden?” Iris ontspant zich. Ze glimlacht. “Misschien als ik blind was geweest…” Sylvia gaat rechter op zitten voor een smeuïg verhaal. Iris maakt een afwijzend gebaar. “Het was zo'n enge man. Minstens vijftien jaar ouder dan hij had gezegd. Kaal, dik en hij verwachtte ook nog dat ik de rekening zou betalen. Toen waren we snel uitgepraat. Nee, voorlopig heb ik mijn buik vol van die dating sites. En hoe gaat het bij jullie?” Iris kijkt met haar priemende blik Sylvia aan. Die probeert haar aan te blijven kijken, maar wendt na een paar seconden toch haar hoofd af. Sylvia voelt een blos optrekken vanuit haar nek. “Oh, prima. Ook druk.” Iris kijkt haar onderzoekend aan, maar doet er dan, voorlopig, het zwijgen toe.

"Krijg nou wat. Dat is toch de auto van Iris?" Els wijst naar de Ford Ka die ze net inhalen. Tara kijkt en ziet Iris en Sylvia allebei strak voor zich uit kijken. Vroeger konden die twee het zo goed met elkaar vinden. Zij zijn ooit begonnen met het regelen van de meidenweekendjes. Maar vorig jaar was het juist vanwege hen dat het bijna uit de hand liep. Ze zullen wel teveel uit elkaar gegroeid zijn. Sylvia met haar drukke gezin en Iris met... Ja, met wat eigenlijk? Els toetert. Iris en Sylvia schrikken op uit hun overpeinzingen. Iris kijkt eerst geïrriteerd opzij, maar als ze Els en Tara enthousiast ziet zwaaien moet ze lachen en zwaait ze terug. Sylvia lijkt blij met de afleiding en doet net zo enthousiast mee. Els blijft even naast Iris rijden, tot er achter haar een boze toeter klinkt. Dan geeft ze een flinke dot gas. Tara blijft zwaaiend achterom kijken. "Tot zo!". "Nou, dat zag er gezellig uit," flapt Els er uit. Tara knikt. Ze dacht precies hetzelfde. Els haalt een papieren zakje tevoorschijn met Mozart Kügeln erin. "Vorige week gehaald in Wenen. Sjaak moest een presentatie geven en besloot 's morgens op eens dat ik wel mee kon. En toen stonden zijn kinderen 's middags voor een dichte deur." Tara kijkt haar ongelovig aan. "Dat meen je niet. En toen?" Els haalt haar schouders op. "De buurvrouw was thuis dus die heeft ze opgevangen en Sjaak gebeld. Na wat gesteggel konden ze daarna naar hun moeder." Tara's mond valt open. "Ben je niet gelijk teruggekomen dan?” Els kijkt Tara aan. "Hoezo? Het kwam toch allemaal weer op z’n pootjes terecht? Nee, we hadden ’t net zo gezellig samen." Els geeft Tara een ondeugende knipoog. Tara schudt haar hoofd en kijkt stil voor zich uit. Kon zij dat maar. Zoiets direct loslaten. Zij maakt zich nu alweer druk om de kat van de buren.