En zo zit Sylvia plotseling achter het stuur. Dat had ze nou van Iris nooit gedacht. Dat die haar zomaar zou laten rijden. Ze is altijd zo zuinig op haar spullen. Bang dat dingen vies worden, of kapot gaan. Nou ja, het is weer eens wat anders. Chris laat haar ook nooit rijden als ze op vakantie gaan. Lange stukken is ze dus helemaal niet gewend, maar nu is het nog maar een half uurtje rijden volgens het navigatiesysteem. Ze kijkt bezorgd naar Iris. Die heeft uiteindelijk toch maar een sultana van haar aangepakt en hem heel langzaam opgeknabbeld. Opgelost in de koffie van het tankstation. En nu is ze in slaap gevallen. Ze werkt ook veel te hard. En maar zo alleen, dat houdt toch geen vrouw vol. Of zou ze onderhand toch…Nee, dan hadden ze dat al lang geweten.
Iris houdt angstvallig haar ogen dicht. De moederlijke blik van Sylvia begint haar behoorlijk te benauwen. Ze bleef ook maar vragen of het wel ging enzo. “Nee!”, wilde ze schreeuwen. Het gaat helemaal niet. Ik ga de liefde van mijn leven verliezen en ik kan het met niemand delen. Ze had gehoopt dat ze dit weekend wat afstand zou kunnen nemen, maar in plaats daarvan denkt ze aan niets anders meer. Ze is boos, zo boos! Op hem, omdat hij er tussenuit knijpt. Op zijn vrouw, omdat zij tot het einde toe bij hem is. Op zijn kinderen, omdat iedereen met hen mee zal leven. En op zichzelf. Vooral op zichzelf, omdat zij het zo ver heeft laten komen. Ze heeft nooit het plan gehad verliefd te worden op een getrouwde man. Nooit. Ze veroordeelde die “andere vrouwen” net zo hard als haar vriendinnen het nu ook nog doen. Maar het gebeurde gewoon. En het ging niet over. En hij kon niet kiezen en zij kon de knoop niet doorhakken. En nu zit ze in deze kloterige kutsituatie. Het is voorbij en het was niet aan haar om dat te beslissen. Een traan glijdt geluidloos langs haar wang naar beneden en blijft aan haar kin bungelen. Snel veegt ze hem weg, voordat Sylvia hem kan zien.
Karin staat in een schemerige ruimte met allemaal kille, metalen apparaten. “Komt u maar, hoor. Nog even een stapje naar voren.” De verpleegkundige lacht vriendelijk naar haar. “Als u dan hier uw linkerborst oplegt. Ja, een beetje draaien, zodat uw buik niet in de weg zit. En dan bij dit handvat vasthouden.” Karin wringt zich in allerlei bochten. Ze is blij dat ze nog geen tachtig is. Hoe doen die mensen dat in godsnaam? “Ja, dan komt dit naar beneden. Het zal een beetje knellen, maar dat duurt maar heel even.” Karin bestudeert de handelingen van de verpleegkundige eens goed. Best interessant werk. En een heel precies karweitje. Haar borst wordt gemodelleerd alsof het een homp klei is. Of nee, eerder een stuk biefstuk dat gefotografeerd wordt voor een kookblad. Belichting goed? Niet teveel vetranden? Kleur? Nou, dat kan achteraf nog worden bijgewerkt. De blonde vrouw van, wat zou ze zijn? 53?, knikt. Ja, zo is het goed. Ze stapt naar achteren en drukt op een knop. Na een schelle piep schiet de druk van Karin’s borst. Ze zucht. Dat viel erg mee. Dan zal de uitslag vast ook wel meevallen. Een spiraaltje laten zetten is tig keer erger, dat weet Karin wel. Nu de andere borst nog. Voor het vergelijk. Even later zit ze alweer in de wachtkamer haar agenda bij te werken. En zichzelf te verbazen over de serene rust die over haar komt. Ze voelt zich in ieder geval nog geen patiënt, meer een soort deelnemer aan een of ander informatief populair wetenschappelijk programma. Het is toch een wonder dat dit tegenwoordig allemaal kan. “Mevrouw Schuttemaker, wilt u nog even komen? De dokter wil nog even een echo maken.” Karin schrikt. Zou er dan toch iets zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten