Op kousenvoeten loopt Karin de steile trap
af. Ze schrikt als er een koelkast aanslaat. Heeft ze dan zo lang geslapen dat
iedereen al op bed ligt? Nee, het is nog niet donker, dus dat kan niet. Nu
hoort ze iemand praten beneden. Voorzichtig opent ze de deur naar de woonkamer.
"Ik wil gewoon niet dat je me nu belt. Ik heb gezegd dat ik na moet denken,
dan moet je me die ruimte ook geven!" Iris ijsbeert door de woonkamer met
haar smartphone bij haar oor. "Ja, ik weet dat je niet veel tijd hebt,
maar gun me dit ene weekend. Laat me!" Iris zucht. Ze knikt vermoeid.
"Ik bel je echt zo gauw ik het weet. Kus!" Iris hangt op en kijkt om
zich heen. Dan ziet ze Karin in de deuropening staan en schrikt. Hoeveel zou ze
gehoord hebben? En is dat erg?
Karin loopt met open armen naar Iris
loopt. Ze omhelst haar. "Wat goed je te zien!" Ze geven elkaar drie
zoenen. Karin kijkt Iris nieuwsgierig aan, "Liefdesperikelen?" Iris maakt
een wat afwijzend gebaar. "Zoiets." "Waar is de rest eigenlijk?",
vraagt Karin. Iris somt het hele lijstje op. Het komt Karin eigenlijk wel goed
uit dat ze de hernieuwde kennismaking met de rest even kan uitstellen. Stapje
voor stapje, om even te acclimatiseren. "Ik heb nog wel wat lekkers voor
bij de koffie!" Karin tovert een zak muffins tevoorschijn en houdt hem
open voor Iris. Ze kon de gebaklucht in het ziekenhuis niet weerstaan. Maar dat
was voordat ze het onderzoek had. Dat lijkt nu mijlen ver weg. "De koffie
is op, maar doe maar even zo'n calorieënbom!" verzucht Iris. "Jouw
boek?" Karin wijst naar een dikke historisch roman die opengeslagen op
tafel ligt. Iris glimlacht en wijst naar een stapel tijdschriften. "Die zijn
van mij. 'Voor altijd verbonden' is van Tara." Karin knikt begrijpend. "Romantisch
typje." Ze neemt verlekkerd een grote hap van de muffin. Hè, lekker, het
weekend is begonnen!
Een paar uur later zitten de vijf
vriendinnen met elkaar aan tafel na te genieten van een overvloedige maaltijd. Tussen
de bijna lege potten en pannen staan ook vier lege wijnflessen. Els schuift
haar vuile bord een beetje opzij. Ze buigt wat onvast voorover richting Sylvia en
tilt haar glas rode wijn op. "Syl, het wordt tijd dat je je hart gaat
volgen en een restaurant gaat beginnen!" Sylvia glimlacht minzaam.
"Chris ziet me aankomen..." "Maar ik meen 't! Op sterrenkok
Sylvia! Proost!" Vijf glazen tikken tegen elkaar aan. "Op ons, die zo
lekker sámen kunnen koken. Dat zouden we vaker moeten doen!" zegt Sylvia.
"En zo is het!" lacht Karin. "Op liefde, geluk, en
gezondheid!" zegt Tara serieus, maar zij is ook de enige die maar één
glaasje heeft meegedaan. Het is even weer net als vroeger, toen ze nog droomden
van een gouden toekomst samen. Met rode wangen en glimmende ogen halen ze herinneringen
op aan vroeger, toen ze met hun volleybalteam hun trainingskamp op stelten
zetten. "En toen die bewaker ons 's nachts bijna betrapte in dat zwembad?
Ik geloof niet dat ik ooit harder heb gelopen. dan toen." Ze lachen. Els
valt bijna van haar stoel. Iris kan haar nog net opvangen.
Dan gaat er een telefoon. Er is even
verwarring. We heeft er ook alweer dit irritante deuntje als beltoon? "Hé
joh, dat is die van jou!" Sylvia stoot Iris aan. Iris neemt hem aan.
Sylvia ziet in een flits de naam van de beller staan: Herman. Ze krijgt het
gevoel alsof er een klomp ijs op haar maag ligt en de kou door haar hele lijf
verspreid. "Ja?", zegt Iris terwijl ze naar de gang loopt. Sylvia
staart haar na, tot ze door Tara wordt aangesproken. "Gaat het allemaal
wel, Syl?" Sylvia knikt afwezig. Dan pakt ze een nieuwe fles wijn en wendt
zich tot de anderen: "Iemand nog een plens?" Tara houdt haar hand
boven haar glas en schudt van nee.