“Ik ga lekker afdouchen en jij?” Els staat
op, stapt in haar gebloemde teenslippers en slaat haar badlaken om zich heen.
Ze kijkt Iris peinzend aan. Er is iets met haar, maar wat? “Ja, ik kom ook.” Iris
komt snel overeind. Te snel, waarschijnlijk want ze zakt in elkaar. Els weet
haar net op tijd op te vangen. Met moeite sleept ze Iris uit de sauna. Pfff,
wat een gevaarte. Ze pakt Iris handdoek en legt haar er voorzichtig op neer. Wat nu, denkt Els. Dit is
de tweede vandaag die ik op moet vangen. Hè, vervelend dat Sylvia niet in de
buurt is. Misschien moet ze toch maar even iemand gaan halen. Maar ze kan Iris
ook niet zo laten liggen. Els wordt er ongedurig van. Hoe moet ze dit nu weer
oplossen. Maar wacht, Iris knippert alweer met haar ogen en probeert overeind
te komen. Els helpt haar een beetje. Iris kijkt haar beschaamd aan.
“Ik..eh..sorry…” “Rustig nou maar. Je ging gewoon even “out”. Niks aan de hand.
Toch?” Iris schudt haar hoofd. "Nee, hoor, het gaat wel."“Goed zo.
Blijf maar rustig zitten. Ik ga even kijken of ik Sylvia kan vinden.” Els loopt
weg, met haar badhanddoek omgeslagen. Iris trekt rillend haar handdoek zo goed
mogelijk om zich heen.
“Hé? Ik dacht dat Syl bij jou zat.” Els
komt vastberaden de knusse huiskamer inlopen. Tara kijkt op en schudt haar
hoofd. “Nee, ze liep zonder iets te zeggen naar buiten. Ik weet niet wat er met
haar aan de hand was, maar het was erg unlike Sylvia. Is die soms van jou?”
Tara pakt het mobieltje van de tafel en reikt het naar Els. “Ja, dat klopt”
zegt Els en ze pakt het van Tara aan. “Hoezo?” “Oh, je kreeg net een sms-je,”
zegt Tara quasi nonchalant, terwijl ze weer in haar tijdschrift duikt. Nieuwsgierig
opent Els het bericht. Ze grinnikt als ze het leest. Tara kijkt nieuwsgierig
naar haar, maar slaat haar ogen weer neer als Els opkijkt. “Dus ze is buiten?”
Tara knikt. Els loopt naar de tuindeuren. Haar ogen glimmen.
Sylvia zit in het zonnetje te genieten in
de tuin. Nu even niks, denkt ze. Maar de rust is van korte duur. “Joehoe, Syl,
weer een gevalletje Eerste Hulp bij Ongelukkige Vrouwen.” Wat nu weer, denkt
Sylvia en ze kijkt geïrriteerd strak voor zich uit. Ze weet onderhand wel dat
je Els niet kunt negeren, maar ze kan het natuurlijk altijd proberen. “Gaat het
allemaal wel goed met je? Je zit hier zo allenig?” “Ja, en dat wilde ik graag
even zo houden, als je het niet erg vindt.” Het komt er bitser uit dan ze
bedoelde. “Nou, zeg, relax een beetje. Iris is net onderuit gegaan in de sauna.
Misschien zou je even bij haar kunnen kijken.” Els zakt neer op de bank naar Sylvia.
Klaarblijkelijk met het voornemen om daar zelf even te blijven zitten. Even
voelt Sylvia de neiging om op te staan en het gewonde kind te hulp te schieten,
maar met uiterste wilskracht weet ze die neiging te bedwingen. “Oh,” zegt ze en
kijkt weer voor zich uit. “Is ze alweer bij? Ja? Misselijk? Bloed? Nee? Dan
valt het allemaal wel mee.” Ze richt haar aandacht volledig op een vlieg die
vlak voor haar neus gewelddadig wordt ingekapseld door een joekel van een
kruisspin. “Het kan altijd erger,” zegt Sylvia droog. Verrast kijkt Els naar
haar. Dan begint ze te grinniken en vervolgens te schateren. De lach van Els is
zo aanstekelijk dat Sylvia vanzelf mee gaat doen. Ze lachen zo hard, dat Tara
nieuwsgierig de tuindeuren opent en naar buiten kijkt. “Meiden, ik heb koffie!”
roept ze.
