Tara weet niet wat haar overkomt. Wat zou
er met Sylvia aan de hand zijn? Ze kijkt haar vriendin na die de tuindeuren
opent en naar buiten loopt. Zou het aan haar liggen. “Syl, wat is er nou?” Maar
Sylvia is op de tuinbank gaan zitten met de rug naar het huis toe. Pieppiep,
pieppiep. Tara schrikt op uit haar overpeinzingen en staart naar de telefoon
die op tafel ligt te trillen. Het is niet haar telefoon, maar omdat ie zo
knipperend naar haar blijft lonken pakt ze hem op en leest het sms bericht.
“Heb vann8 van ons gedroomt. Wanneer zie ik je? Kus Jip”. Verbaasd trekt Tara
haar wenkbrauwen op. Wiens mobieltje is dat? Kent zij een Jip? Ze hoort
gerammel bij de deur en legt betrapt de mobiel snel weer terug. Dan pakt ze een
tijdschrift van de salontafel en krult zich als een kat op op de bank. Ze probeert
te lezen over de outfits van sterren op de rode loper, maar ondertussen glijden
haar ogen af naar het mobieltje op de tafel. Oh, ja, even Marit bellen. Zou ze
het toch weer bijna vergeten zijn.
Karin heeft even staan aarzelen voor de
deur van de boerderij. De hele weg hier naartoe heeft ze getwijfeld.
Uiteindelijk vond ze het moeilijker om terug naar huis te gaan en zich weer in
het werk onder te dompelen dan gewoon maar door te rijden. En nu staat ze dus
voor de deur en heeft ze nog één kans. Ze kan alsnog terugrijden en afbellen.
Iedereen weet dat ze het druk heeft en dat er altijd wat tussen kan komen. Ze zucht
moedeloos. Ze heeft echt geen zin om iedereen nu onder ogen te komen. Maar dan hoort
ze haar naam roepen en ziet ze Sylvia in de tuin. Als Sylvia enthousiast naar
haar zwaait moet ze wel terugzwaaien. Moment voorbij, zucht Karin in zichzelf.
“De deur is open, hoor”, roept Sylvia. Karin verbaasd zich erover dat Sylvia
geen aanstalten maakt om naar Karin toe te lopen, maar in plaats daarvan op een
tuinbank onder de eikenboom blijft zitten. Karin rammelt aan de deurkruk en
ja…dan staat ze opeens binnen in een klein halletje. Rechts een houten trap
naar boven, links een kapstok en een deur en recht voor zich een andere deur. Eén
van deze deuren leidt naar de woonkamer. Als Sylvia al is gearriveerd dan
zullen de anderen vast ook wel al binnen zitten. Ze hoort ze nog niet, dat is
wel vreemd. Een grote berg weekendtassen scheidt haar van de rest van het huis.
Het is een levensgrote drempel die ze over moet. Blijkbaar heeft nog niemand
een slaapkamer uitgezocht. Dat brengt haar op een idee. Ze slaat haar tas
stevig om haar schouder en sluipt de trap op.
Iris en Els zitten samen in de sauna. Els
vertelt met grote woorden en gebaren over Tara’s wereldprobleem. “Dus het ging
alleen maar over een kat?”, vraagt Iris ongelovig aan Els. “Wat een heisa!” Els
knikt. “Ja, je weet hoe ze is. Ze kan nu eenmaal geen nee zeggen en nu zit ze
met de gebakken peren. Ik wed dat ze Jeroen weer van alles de schuld geeft.
Maar mag hij ook even lekker weg? Die gozer rijdt heel Europa door.” Els wrijft
gedachteloos met haar hand over haar gladde, bruine benen. Zelfs haar kruis is
helemaal glad geschoren. Iris kijkt stiekem mee en kruist dan beschaamd haar
armen voor haar buik en schaamhaar. Had ze nou haar andere handdoek ook alvast
maar gepakt. Wat moet Els wel niet van haar denken. Gek dat ze daar bij hem nou
nooit last van heeft. Op de één of andere manier kan ze met hem helemaal
zichzelf zijn. “Dat lijkt mij trouwens ook wel wat.” Iris kijkt haar niet
begrijpend aan. “Ja, op zo’n grote vrachtwagen…Vlam in de pijp enzo.” Els
glundert bij het idee alleen al. “Jij? Vrachtwagenchauffeur? Dat is echt niks
voor jou!” Iris schudt haar hoofd. “Waarom niet? Zo vrij als een vogeltje…”,
zegt Els dromerig. Iris schampert “Ja, vroeger misschien. Tegenwoordig is het
één grote Big Brother show, met begrenzers en tachografen. Is net wat voor jou,
al die regeltjes. Nee, blijf jij maar lekker kleien.” Els geeft haar semiverontwaardigd
een duw. “Kleien? Kunst maak ik! Met een grote K!” Ze glimlachen naar elkaar.
En Iris merkt dat ze zich ontspant. Misschien wordt het toch nog wel gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten