Aflevering 11

Sylvia houdt Iris tegen zich aan en probeert haar te troosten. Tegelijkertijd denkt ze: "Had ik me nu niet voorgenomen dit niet meer te doen?" Ze zakken samen neer op een bankje in de saunaruimte. Iris komt weer een beetje tot bedaren. Sylvia slaat de handdoek nog even stevig om haar heen. "Vertel op. Zo erg kan het toch niet zijn?" Iris haalt diep adem en slikt een snik weg en veegt een traan of snottebel van haar wang. "Goed. Maar je mag hier met niemand over praten!" Sylvia knikt serieus. "Echt niemand. Het is een heel verhaal, misschien kunnen we dat beter boven doen." "Nee, ik wil het nu horen. Ik zit hier prima." Iris aarzelt en knikt dan. "Het begon tien jaar geleden. Ik was weg, in Sierra Leone voor Warchild. Tijdens de vlucht ontmoette ik Herman, we raakten aan de praat en het klikte. Ik voelde gewoon echt dat we een band hadden. Hij vertelde me direct al over zijn vrouw en kinderen en dat hij absoluut niet van plan was om zijn gezin in de steek te laten. Ik vond dat heel eerlijk van hem. En natuurlijk was dat even slikken, maar hij was er zo stellig in. Seksueel stelde zijn huwelijk al niet zoveel meer voor, zei hij, dus wat dat betreft zou hij zijn vrouw niets te kort doen. Sindsdien zie ik hem regelmatig. Ik vind het wel vervelend dat het zo stiekem moet, maar na een tijdje wen er aan. Het zorgt er wel voor dat we niet in een sleur terecht komen." Ze kijkt voorzichtig naar Sylvia die niet reageert. Dan verzucht ze. "Zie je nou. Ik had het je niet moeten vertellen."

Sylvia zit als verlamd op de bank. Haar hand rust nog op Iris' haar. Ze laat hem langzaam zakken. "Tien jaar? En zijn vrouw weet van niks?" Iris haalt haar schouders op. "Het liep gewoon zo. En tot nu toe ging het prima." Sylvia is verbijsterd. "En al die keren dan dat we je probeerden te koppelen tijdens het mutsenweekend? Dat we medelijden met je hadden, omdat je de ware niet kon vinden? Weet je nog, die engerd in de Blauwe Engel?...Tien jaar. Dat je tien jaar lang iemand zo kunt vernederen." Iris reageert als door een wesp gestoken. "Nou zeg. Ze was er zelf bij hoor. Als zij hem niet zo verwaarloosd had, hoefde hij het ook niet ergens anders te zoeken." "Dus zo praten jullie over haar? Denk je niet dat hij ook een aandeel heeft gehad in die zogenaamde verwaarlozing?" Sylvia gooit het in haar gezicht. Iris weet even geen antwoord. Hier is ze altijd al bang voor geweest. Daarom is ze er nooit tegen iemand over begonnen. En dan nu uitgerekend tegen Sylvia. Hoe kon ze zo stom zijn! Zwijgend zitten Sylvia en Iris naast elkaar. Ieder met haar eigen gedachten. "En wat als ze er nu ineens achter komt?" Iris haalt diep adem. De rest van het verhaal gaat ze zeker nog niet vertellen. Dat is juist iets waar ze zelf over na wil denken dit weekend. Om nu juist met Syl over haar geheim te praten maakt het wel heel ingewikkeld. Want, zou ze dan ook niet een boekje moeten open doen over Chris? Dat ze hem pas in dat hotel tegenkwam met een andere vrouw? Jezus, wat is dit moeilijk. Sylvia staat zwijgend op en loopt naar de deur. Iris kleedt zich aan.

Sylvia vist haar weekendtas uit de enorme berg in de gang en loopt de trap op. Tien jaar zo'n stiekeme toestand. Altijd de tweede viool spelen. Het heeft voor Iris ook wel weer wat treurigs. Zou ze er daarom ineens zo'n huilbui over krijgen? Misschien is ze wel al in de overgang en heeft ze opeens door wat ze mist. Wat kinderen betreft enzo. Haar tijd is nu wel echt voorbij. Er zijn een heleboel dingen die ze haar nog wil vragen, maar nu even niet. Het liefste wil ze een slaapkamer alleen om dit eens rustig te overdenken en omdat ze als eerste boven is, zal dat dit jaar wel lukken. Wat is dat eigenlijk voor ronkend geluid? Sylvia duwt een slaapkamerdeur open en ziet Karin op bed liggen met een kussen over haar hoofd. En ze produceert een geluid als een zaag die een eeuwenoude eik probeert te vellen. Het ziet er eigenlijk best eng uit. Sylvia laat prompt haar tas vallen en loopt snel naar het bed toe. Ze trekt met een ruk het kussen van Karin's gezicht. Dan ziet ze de schoenen. Knalrode met een enorme hak. Is dit wel Karin? Wat is er met de meiden aan de hand? Karin moet wel doodop zijn, want ze reageert nergens op. Sylvia zakt naast haar neer op het bed. Ze trekt voorzichtig de schoenen van Karin's voeten. En voelt de neiging om onder haar voeten te kietelen. Ze glimlacht tragisch om haar eigen impuls en staat snel weer op. Voorzichtig vleit ze het dekbed een stukje over de gevloerde zakenvrouw heen. Sylvia pakt haar tas op en loopt naar een andere kamer, waar ze uitgeput op een bed gaat zitten.

Iris heeft zich intussen aangekleed. Ze loopt de huiskamer in. Het is er heerlijk warm en rustig. Ze nestelt zich op de bank met Psychologie magazine en probeert zich te verdiepen in de reportages, maar haar gedachten razen door haar hoofd. Ze heeft iets ontketend, waarvan ze bang is dat ze het niet meer in bedwang kan houden. Alsof ze een waarheidsserum heeft geslikt. Truth or Dare? Ze zou het wel weten. Ze is niet bang dat Sylvia haar mond voorbij zal praten. Wat dat betreft is het goed dat juist zij naar haar toekwam en Els is weggebleven. Die flapuit had het ongetwijfeld vol trots op Facebook gezet. Blij dat ze eindelijk het geheime liefdesleven van Iris had ontrafeld. Nee, bij Syl is haar geheim wel veilig, maar of ze zelf nog haar mond kan houden nu ze eenmaal de sluizen heeft opengezet dat is de grote vraag. En dan heeft ze de ontknoping nog voor zich gehouden. Die is zo absurd, dat ze er zelf nog niet bij kan. Het is gewoon te heftig. Ze zal omzichtig bij haar vriendinnen peilen hoe die er over denken. Niet dat dat maatgevend is. Uiteindelijk moet ze toch zelf een besluit nemen over haar leven. En dat van hem, voor zolang als dat duurt, natuurlijk. Haar maag knort. Zou er eigenlijk al iemand boodschappen hebben gedaan? Aangezien ze zich nu toch niet geconcentreerd kan lezen, staat ze op en trekt stuk voor stuk alle kasten open. Niets. En in de koffiepot zit nog een half bakkie. Had ze nu maar die chocolaatjes van thuis meegenomen.