Aflevering 15

"Ah joh, eentje nog?!" Els houdt de fles boven Tara's wijnglas. "Neem jij dat laatste druppie." Tara houdt geschrokken haar hand boven haar glas. "Nee, Els, ik wil echt niet." Els probeert haar hand weg te drukken, maar Tara houdt het tegen. Dan zakt Els terug op haar stoel. "Ik wil niet in mijn eentje drinken." Tara haalt haar schouders op. "Dan stop je toch lekker?" Els probeert Tara doordringend aan te kijken, maar dat lukt haar niet echt meer. Haar ogen schieten alle kanten op. "Mag je niet van de dokter?" Els moet lachen om haar eigen grapje. "Of van Jeroen?" Els moet nog harder lachen. Tara ergert zich. "We zijn niet allemaal van die drankorgels als jij!" Het duurt even voor deze aanval tot Els doordringt. "Hoe, hoe bedoel je?" "Dat jij altijd wel een reden kunt vinden om je op een hoop te zuipen." Els schudt haar hoofd en wijst priemend met een vinger naar Tara. "Dat, dat is onzin. Echt onzin! Ik hou van gezelligheid, da's alles." Ze staat onvast op. "En nu moet ik pissen."

"Waarom is Iris eigenlijk opeens naar buiten?" Karin vraagt het aan Sylvia, terwijl ze in de richting van een vervallen schuurtje lopen. Sylvia ontwijkt haar blik. "Ik weet het niet." Karin houdt haar tegen, draait haar naar zich toe. "Dat geloof ik echt niet. Jij weet altijd alles!" Sylvia schudt haar van zich af. Ze zucht. "En weet je dat ik daar helemaal doodziek van wordt." Als om dit te onderstrepen kotst ze onverwacht op de grond. Karin kijkt geschokt naar de spetters op haar nieuwe schoenen. Dan slaat ze beschermend haar arm om Sylvia heen. Ze blijven samen voorovergebogen staan. Karin veegt Sylvia's haren uit haar gezicht. Dit gebaar is te veel voor Sylvia en ze begint met grote schokken te huilen. Karin trekt haar tegen zich aan. "Kut hè?"

Iris wrijft over haar hoofd. Verbaasd kijkt ze naar haar hand die vochtig rood is van het bloed. "Niet goed." denkt ze, terwijl ze door haar knieën zakt. Waar is ze eigenlijk? Ze krijgt niet echt de tijd om na te denken, want vlak voor haar voeten knalt een dakpan met veel geweld op de stenen. Ze kijkt omhoog. Dit is niet zomaar een vervallen schuur. Dit is een schuur die op instorten staat! Ze kruipt uit de gevarenzone. Herman, er was iets met Herman. Maar wat?

Zo, dat lucht op. Els loopt voorzichtig van de w.c. richting de woonkamer. Dan hoort ze een bekend deuntje. Glimlachend wiebelt ze mee op de maat. Nu weet ze wat er miste in de woonkamer. Ze hebben muziek nodig om de sfeer een beetje te verhogen. Ze duwt de deur naar de kamer en het muziekje houdt op. Dan begint het weer. Het duurt even voor ze door heeft dat dat geluid van een mobieltje komt dat op de trap ligt. "Hallo?" Ze luistert. "Nee, die is weg...Weet niet. Kolder in haar kop ofzo. O.k. Doehoei!" De telefoon tutert totdat Els de tegenwoordigheid van geest heeft om de verbinding te verbreken. Vreemd, denkt ze. Wie zou Iris nou zo laat nog bellen? Ze loopt de kamer in. Tara zit gespannen op haar te wachten. "Ik ben, denk ik, zwanger." Els zit nog met het onderschepte telefoontje in haar hoofd en heeft daardoor moeite deze boodschap te interpreteren. "Oh." Tara staart naar het glas water in haar hand. "Jeroen weet het niet en volgens mij wil hij het ook helemaal niet." "Oh. Weet je wie ik net aan de telefoon had?" Tara kijkt haar verstoord aan. Komt zij met haar bekentenis, die ze de hele dag heeft opgespaard, wil Els het helemaal niet horen. "Els, hoor je wel wat ik zeg?" Els haalt haar schouders op. "Die wijn komt toch wel op." Nu springt Tara uit haar vel. "Wat?! Is dat het enige waar jij aan kunt denken?" Ze zijn er allebei even stil van. "Er belde een man voor Iris. Voor Iris! Misschien moet ik toch even helpen zoeken." Els loopt de kamer uit en trekt terwijl ze naar buiten loopt haar jas van de kapstok. Tara blijft verbijsterd achter.